Ο αυτοέλεγχος στην αρχή παράγει στενοχώρια λόγω της απομάκρυνσης από τις αισθήσεις που αποφέρουν ηδονή. Μετά την ωρίμανση του αυτοελέγχου όμως, η ψυχή αρχίζει να βιώνει λεπτότερες, πιο χαρμόσυνες αντιλήψεις και να βρίσκει ευχαρίστηση ασύγκριτα μεγαλύτερη απ’ότι όταν ήταν ταυτισμένη με τις αισθητηριακές απολαύσεις. Ο/η αφιερωμένος/η, υποφέροντας από το φόβο του αισθήματος της κενότητας, πρέπει να συνειδητοποιήσει πως η αποποίηση δεν είναι η ίδια ένα τέλος. Είναι μάλλον ένα μέσον προς κάποιο τέλος και διδάσκει τη μετακίνηση της προσοχής από κατώτερες αισθητηριακές απολαύσεις σε βαθύτερες ψυχικές.