Μπορείτε να κάνετε τη μισο-πεθαμένη σας τριανταφυλλιά της ζωής ν’ανθίσει ξανά;

Γεννιόμαστε συνήθως πλούσιοι σε χαμόγελα, νιάτα, δύναμη, ομορφιά, υγεία, μυστικές φιλοδοξίες και φουσκωμένες ελπίδες. Όσο ζούμε και μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να χάνουμε αυτά τα πλούτη και τα τριαντάφυλλα μέσα μας αρχίζουν κι αυτά να μαραίνονται. Γιατί συμβαίνει αυτό; Το τριαντάφυλλο ανθίζει μόνο για να πεθάνει. Εμφανίζεται η ευτυχία μας μόνο για να χαθεί;

Θέλουμε ν’ανθίσουμε με καλές πράξεις, ευωδιάζοντας από ευτυχία και να αναπαυθούμε για πάντα με τις αναμνήσεις αυτών που μας εκτίμησαν. Δε χρειάζεται να πεθάνουμε κατασπαραγμένοι από φτώχεια, αρρώστια ή θλίψη.

Για να φρουρήσουμε την τριανταφυλλιά μας, πρέπει να τη φροντίζουμε με μπόλικο πότισμα, τάισμα και προστασία από τα παράσιτα και το κρύο. Η τριανταφυλλιά της ευτυχίας μας μπορεί να μεγαλώσει μόνο στο γόνιμο χώμα της γαλήνης μας. Δε μπορεί ποτέ να μεγαλώσει σε σκληρό, αναίσθητο χώμα ανθρώπινης νοοτροπίας. Πρέπει να σκάβουμε συνεχώς μέσα στη γαλήνη με το φτυάρι των καλών μας πράξεων. Πρέπει να κρατάμε το φυτό της ευτυχίας μας καλοποτισμένο με το πνεύμα μας της χαράς και της υπηρεσίας. Μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι μόνο κάνοντας άλλους χαρούμενους.

Η αληθινή τροφή για το φυτό της ευτυχίας μπορεί να χορηγηθεί μόνο μέσω του διαλογισμού και της πραγματικής επικοινωνίας με το Θεό στην καθημερινή ζωή. Χωρίς την επαφή μας με την Άπειρη Πηγή, από την οποία όλες οι ανθρώπινες ικανότητες κι εμπνεύσεις μας απορρέουν, δε μπορούμε ποτέ να ωριμάσουμε τέλεια και ολοκληρωτικά.

  

Τα χειρότερα παράσιτα που επιτίθενται στο φυτό της ευτυχίας μας είναι η έλλειψη της επιθυμίας για πρόοδο, η αυταρέσκεια και ο σκεπτικισμός. Το ψύχος της αδράνειας ή η έλλειψη σαφούς, συνεχούς προσπάθειας να γνωρίσουμε την Αλήθεια, είναι η μέγιστη αρρώστια από την οποία υποφέρει το φυτό της ευτυχίας μας.