Όσο ένα άτομο εξελίσσεται πνευματικά και ανακαλύπτει χαρά και θεϊκή διορατικότητα μέσα στον εαυτό του, φυσικά εύχεται να μπορούσε να βρει τρόπους να φέρει τη λαμπερή του αίσθηση της ευτυχίας και ευημερίας σε όλη την ανθρωπότητα. Όμως μαθαίνει αρκετά σύντομα πως πρέπει να αντιμετωπίσει τα πράγματα ως έχουν. Η πνευματική αστάθεια οποιουδήποτε είδους, για παράδειγμα- και η θλίψη είναι ένα είδος πνευματικής ανισορροπίας- πρέπει να θεραπεύεται με ευαισθησία, συχνά σταδιακά, γιατί μπορεί ένα υπερβολικά απότομο σοκ, ακόμη και χαράς, να χειροτερέψει και όχι να θεραπεύσει τη διαταραχή.

Είναι σωστό και καλό ο καθένας μας να βάζει τα δυνατά του για να κάνει αυτόν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για να ζούμε. Ο Θεός δεν ικανοποιείται με τον εγωισμό. Αν ένας αφιερωμένος συσσωρεύει εγωιστικά ακόμη και τη χαρά που λαμβάνει κατά το διαλογισμό, δίνει δύναμη στο εγώ του, όχι στην ψυχή του. Μπορεί να μην είναι πάντα δυνατό για μας να καταφέρνουμε γρήγορα ή εύκολα τα αλτρουιστικά μας αποτελέσματα. Το γεγονός αυτό δε θα’πρεπε να μας αποτρέπει από το να πράττουμε ό,τι περνά από το χέρι μας. Δημιουργημένοι κατ’εικόνα του Θεού όμως όλοι είμαστε, έχουμε ως δυναμικό μέσα μας την κρυμμένη Του δύναμη. Ας ζήσουμε λοιπόν κι ας εργαστούμε από μια αίσθηση της καθοδήγησης και δύναμής Του μέσα μας και όχι από τη συνειδητότητα του εγώ.

Όσο περισσότερο ζούμε μέσα στην αντίληψη της παρουσίας Του, με καθημερινή συγκέντρωση και διαλογισμό, τόσο πιο σίγουρα θα εξελίξουμε τις δικές μας λανθάνουσες δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις, γεννημένες από την εναρμόνισή μας, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ώστε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουμε.