Ο Σουάμι Κριγιανάντα περιγράφει την παρακάτω εμπειρία:

Ένα μέλος της Αδελφότητας της Αυτο-Συνειδητοποίησης πήγε στον Παραμαχάνσα Γιογκανάντα προβληματισμένη από αμφιβολία.                                  « Διδάσκαλε», είπε, « Κάποιοι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι, με τόσο πόνο στον κόσμο, είναι λάθος να είναι κανείς χαρούμενος. Δεν υπονοεί η προσωπική ευχαρίστηση μια έλλειψη συμπόνοιας για τα βάσανα των άλλων;»

« Ο Ιησούς», πρόσθεσε, « συχνά απεικονίζεται ως ένας άνθρωπος των θλίψεων. Δεν έχω ακούσει ποτέ μου να τον περιγράφουν ως έναν άνθρωπο της χαράς».

Ο Παραμαχάνσα Γιογκανάντα απάντησε: « Ο Ιησούς που γνωρίζω είναι γεμάτος μακαριότητα και όχι θλιμμένος! Θρηνεί για τις μεγάλες λύπες της ανθρωπότητας, ναι, αλλά ο πόνος του δεν τον καθιστά συντριμμένο».

« Αν ήταν πραγματικά ν’αγκαλιάσει τη θλίψη των άλλων, τι θα είχε να τους προσφέρει, παρά μια αύξηση της δυστυχίας τους;»

« Η έκσταση του Θεού κάνει αυτούς που την έχουν συμπονετικούς για τα εκατομμύρια που έχουν χάσει το νόημα της ύπαρξής τους. Αλλά η συμπόνοια μονάχα προσθέτει στην εσωτερική τους μακαριότητα, δεν την ελαττώνει. Διότι η μακαριότητα είναι η θεραπεία που όλοι οι άνθρωποι αναζητούν, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Δεν είναι ένα δευτερεύον ζήτημα, άσχετο με τον πόνο. Όσο πιο μακάριος νιώθει κάποιος μέσα του, τόσο πιο πολύ λαχταρά να μοιραστεί τη μακαριότητά του με όλους».

    « Η θεϊκή χαρά έρχεται με την αυτο-διεύρυνση. Τα βάσανα, από την άλλη, είναι ο καρπός του εγωισμού, ενός σφιγμένου εγώ. Η χαρά ξυπνά τη συμπόνοια στην καρδιά. Κάνει κάποιο να λαχταρά να εμφυσήσει θεϊκή έκσταση σ’αυτούς που κλαίνε θλιμμένοι».