Ένας ερωτευμένος με την αγαπημένη του μπορούν να βρουν την ευτυχία ο ένας μέσα στον άλλο, αν ζουν απλές ζωές, χωρίς να βαραίνουν την ύπαρξή τους με χλιδή, ψευτιά και ζόρικη φιλοδοξία.

Όταν δύο εγωπαθή άτομα ενώνονται επίσημα με το γάμο, θα συνεχίσουν να είναι διαχωρισμένοι πνευματικά για όσο το καθένα τους είναι χτισμένο μέσα στην αυταρέσκεια. Κλειδωμένα μέσα σε κελιά εγωισμού, δεν επιτυγχάνουν ποτέ την ευτυχία και την αρμονία μαζί. Στο να αγαπούν, όχι στο να δέχονται αγάπη, βρίσκεται το κλειδί που θα ξεκλειδώσει τις πόρτες των καρδιών τους και θα τους φέρει την έγγαμη ευτυχία.

Η αυταρέσκεια είναι αυτοπεριορισμός. Όταν τα ζευγάρια μάθουν να επεκτείνουν την κατανόησή τους και σταματήσουν να την περιορίζουν στους εαυτούς τους- είτε ατομικά, είτε στους εαυτούς τους ως ζεύγος ή ως οικογένεια- μπορούν να μεταμορφώσουν τη σχέση τους και τη συναισθηματική δυσαρμονία που ο εγωισμός έχει παράγει, σε μία σχέση ανιδιοτελούς, θεϊκής αγάπης.

Η ανιδιοτελής αγάπη είναι το κλειδί. Ζευγάρια που αρχικά καθόρισαν τη σχέση τους με όρους «εγώ κι εσύ», αργότερα, με την ωρίμανση της κατανόησης, μαθαίνουν να σκέφτονται ως μονάδα. Η ανθρώπινη αγάπη, έτσι, μπορεί να απλωθεί μέσα στην αγάπη του Θεού.

Χωρίς το Θεό, η ανθρώπινη αγάπη δεν είναι ποτέ τέλεια. Κανένας γάμος δεν είναι αληθινά καρποφόρος χωρίς το «μυστικό συστατικό» της θεϊκής αγάπης. Η γήινη αγάπη που δε φτάνει πέρα από τον αγαπημένο ώστε να αγκαλιάσει το θεϊκό, δεν είναι καθόλου αληθινή αγάπη. Είναι εγώ-λατρεία, εγωιστική, γιατί είναι ριζωμένη στην επιθυμία.

    
    Η αληθινή αγάπη πηγάζει από το Θεό. Μόνο οι καρδιές που έχουν εξαγνιστεί μέσω αυτό-επέκτασης μπορούν να αγκαλιάσουν την ολότητα αυτής της αγάπης. Στην επέκταση, τα αισθήματα της καρδιάς γίνονται κανάλια μέσω των οποίων η αγάπη του Θεού ρέει προς όλο τον κόσμο.