Στους Δρόμους των Αγγέλων: Ένα ζευγάρι δεν είναι δύο πρόσωπα είναι δύο συστήμ...

Στους Δρόμους των Αγγέλων: Ένα ζευγάρι δεν είναι δύο πρόσωπα είναι δύο συστήμ...: Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν δεν έχουμε ερωτικό σύντροφο; Υπάρχει καλή και κακή αγάπη; Κάθε ζευγάρι είναι μια σχέση εξου...

απόσπασμα από τη Νέα Γη του Έκχαρτ Τόλλε

Το εγώ δεν κάνει λάθος, είναι απλά ασυνείδητο. Όταν παρατηρείτε το εγώ μέσα σας, αρχίζετε να κινείστε πέρα από αυτό. Μη παίρνετε το εγώ υπερβολικά στα σοβαρά. Όταν εντοπίζετε εγωιστική συμπεριφορά μέσα σας, χαμογελάστε. Κάποιες φορές μπορεί ακόμη και να γελάσετε. Πώς μπορεί η ανθρωπότητα να πέφτει σ'αυτή την παγίδα ασταμάτητα; Πάνω απ' όλα, να ξέρετε ότι το εγώ δεν είναι προσωπικό. Δεν είναι αυτό που είστε. Αν θεωρείτε το εγώ προσωπικό σας πρόβλημα, αυτό είναι απλά περισσότερος εγωισμός.

Κατάματα

Κατάματα σε κοιτώ

και γυρίζεις το βλέμμα μου με γλύκα

Είσαι καθρέφτης ισχυρός

που με χαστουκίζει

όταν νιώθω αυτολύπηση

Παίρνεις τον εγωισμό μου

και τον κάνεις μαστίγιο

και με χτυπάς μέχρι να καταλάβω

πως εγώ κατευθύνω το χέρι σου

Πως λάμπω όταν με κοιτάζεις με αγάπη 

Μάιος 2014

Ο Βούρκος με τα Διαμάντια

Τ'αρπακτικά νύχια της σκέψης

χώθηκαν πάλι 

στην πορώδη μου αντίληψη

Ζέχνει ο βούρκος με τα διαμάντια

Πότε τον μυρίζω, πότε όχι

Τα επίπεδα διαβαίνω

Πότε απότομα, πότε ομαλά

Κι ο πόνος είναι σκληρός καπετάνιος

Και τα ιστία ξεσκισμένα,

μα κρατούν 

Και οι φουρτούνες 

διαδέχονται η μία την άλλη,

πετώντας το καράβι μου 

από κύμα σε κύμα

Φέρνω στο μυαλό μου τον Οδυσσέα,

τον αδελφό μου και συνταξιδιώτη

Είχε κι αυτός τα διαμάντια του

στο βούρκο βυθισμένα,

μα το καράβι του άντεξε

Η ομίχλη πυκνή

και δε μπορώ ν'αγναντέψω

στεριά γύρω

Κι η μυρωδιά 

από το βούρκο με τα διαμάντια

βαριά

Μα κάπου κάπου χάνεται

και μαζί της σηκώνεται 

και το πέπλο της ομίχλης

Και τότε η ματιά μου

πέφτει με δέος 

σε ολόφωτα τοπία,

σε στεριές ονειρεμένες

Κι εκεί ανακαλύπτω,

μέσα σ'αιώνιες στιγμές,

την ευθύτητα της ομορφιάς του απόλυτου

Που σαν το πιο καλοτοξεμένο βέλος

διαπερνά το φίλτρο του σκότους

και την ασπίδα του φόβου

Και είμαι ανυπεράσπιστος

απέναντι στο μεγαλείο

Ένα ανυπεράσπιστο εγώ,

που είναι αναγκασμένο 

να κοιτάξει στον καθρέφτη

Και ν'ατενίσει την ψεύτικη επιφάνεια του βούρκου

Και την άχρονη πραγματικότητα των διαμαντιών

Και να συνειδητοποιήσει,

έστω και για ένα λαμπρό ψίγμα χρόνου,

πως οι φουρτούνες ξεπλένουν τα διαμάντια

Αύγουστος 2014

 

 

Αναρωτιέμαι

Δροσερό πρωινό

Στάλες δροσιάς

γεμίζουν τη συνειδητότητα

Σπαρμένος με λευκά κρίνα

ο κήπος

Να είν'αλήθεια 

αυτό που σκέφτομαι;

Πως κάπου εκεί, 

πέρα απ'τα όνειρα,

βρίσκεται μια λίμνη

με ολόφωτη αγάπη;

Πως πέρα εκεί, 

πίσω απ'τον τοίχο του ψέματος, 

χορεύει ο θρίαμβος του ανθρώπου;

Περπατώ στο γρασίδι

κι αναρωτιέμαι

Αν κάποιος άκουγε το χτύπο

της καρδιάς μου,

θα χαμογελούσε με νόημα;

Αν το πάθος μου μεταφραζόταν 

σε άνθρωπο,

θα ήταν το βλέμμα του καθάριο;

Και συνεχίζω ν'απορρέω από το στεναγμό

Και συνεχίζω ν'απορρέω από τη λήθη

Μα κλείνω κάποιες φορές τα βλέφαρα

κι ατενίζω τη γαλήνη

Με το πηχτό της, 

σκούρο,

διαστημικό πέπλο

Μάρτιος 2014

Στο Λαβύρινθο της Σκέψης

Πόνος βαθύς

Πόνος που ξεσκίζει

την επιφάνεια της ύπαρξης

Ατελείωτος φαντάζει

μέσα στου φόβου την ψευδαίσθηση

Ο εγκλωβισμός είναι σαν από ατσάλι

Χτυπάς με τις γροθιές μέχρι να ματώσουν

και στο τέλος αισθάνεσαι πως το αίμα σου

θρέφει το ατσάλι

ή απλά το διακοσμεί

Χαμένος μέσα στο λαβύρινθο της σκέψης

αγκομαχάς με πνεύμονες σφιγμένους

Δε μπορείς να πιστέψεις τίποτα

Ίσως γιατί πληγώνεται το φτωχό σου μυαλό

από μυριάδες θραύσματα

από τις οβίδες της φοβισμένης πίστης των άλλων

Λες να'μαι καλύτερος εγώ απ'αυτούς;

αναρωτιέσαι

Μα δεν το αισθάνεσαι

Μήπως κι εκείνοι σκέφτονται το ίδιο;

Και ποιοί είναι αυτοί οι άλλοι;

Αφού δεν είσαι σίγουρος αν υπάρχουν καν

Και συνεχίζεις να σέρνεις τα πόδια σου

στο λαβύρινθο της σκέψης

Αύγουστος 2014

Στο Δρόμο προς την Αλήθεια

Πολύτιμη σιωπή

Δώρο του εαυτού

προς τον εαυτό

Στο δρόμο προς την Αλήθεια

Πνιγμένος στα μουρμουρητά

Φωνές του πόνου

Συμφυρμός ψιθύρων

Λαβύρινθος κραυγών

Στην αίθουσα των ψευδαισθήσεων

Παραισθησιογόνες εμπειρίες

Κοάζοντας, τα πλάσματα

που ο φόβος γεννά

Σερνάμενα τραβούν το εγώ

προς το βούρκο της λήθης

Κι ο σπαραγμός της θυμωμένης ιαχής

αντιλαλεί στην αίθουσα των ψευδαισθήσεων

Κι ο οδυρμός της λαβωμένης καρδιάς

ενώνεται με τα εγκεφαλικά κύματα

που παφλάζουν σκάζοντας βίαια

πάνω στα βράχια της άκαμπτης λογικής

Στο δρόμο προς την Αλήθεια

Τα πόδια πληγιάζουν

πάνω σε χαλίκια κοφτερά

Ακονισμένα από εργαλεία

που υπηρετούν το φόβο

Εκεί, αίμα πάνω στα χαλίκια

Μέχρι ο φόβος να χάσει την κόψη του

Εκεί, τα κύματα του μυαλού

να χαστουκίζουν το βράχο της λογικής

Μέχρι να λιώσει

και να γίνει κι αυτός κύματα

Εκεί, κραυγάζοντας τραχιά μέσα στο χάος

Μέχρι να κλείσει ο λαιμός

Και να βασιλέψει η σιωπή...

Αύγουστος 2014