Αναρωτιέμαι

Δροσερό πρωινό

Στάλες δροσιάς

γεμίζουν τη συνειδητότητα

Σπαρμένος με λευκά κρίνα

ο κήπος

Να είν'αλήθεια 

αυτό που σκέφτομαι;

Πως κάπου εκεί, 

πέρα απ'τα όνειρα,

βρίσκεται μια λίμνη

με ολόφωτη αγάπη;

Πως πέρα εκεί, 

πίσω απ'τον τοίχο του ψέματος, 

χορεύει ο θρίαμβος του ανθρώπου;

Περπατώ στο γρασίδι

κι αναρωτιέμαι

Αν κάποιος άκουγε το χτύπο

της καρδιάς μου,

θα χαμογελούσε με νόημα;

Αν το πάθος μου μεταφραζόταν 

σε άνθρωπο,

θα ήταν το βλέμμα του καθάριο;

Και συνεχίζω ν'απορρέω από το στεναγμό

Και συνεχίζω ν'απορρέω από τη λήθη

Μα κλείνω κάποιες φορές τα βλέφαρα

κι ατενίζω τη γαλήνη

Με το πηχτό της, 

σκούρο,

διαστημικό πέπλο

Μάρτιος 2014