Η ψυχή δε μπορεί να βρει τη χαμένη της ευτυχία στα υλικά πράγματα για τον απλό λόγο ότι η άνεση που προσφέρουν είναι πλαστή. Έχοντας χάσει την επαφή με τη θεία μακαριότητα εντός, ο άνθρωπος ελπίζει να καλύψει την ανάγκη του γι’αυτήν μέσω των ψευδο-ηδονών των αισθήσεων. Σε βαθύτερα επίπεδα της ύπαρξής του, όμως, παραμένει συνειδητός ως προς την προηγούμενη, ουράνια εν Θεώ κατάσταση. Η αληθινή ευχαρίστηση του διαφεύγει, διότι αυτό που αναζητά, ενώ τρέχει αδιάκοπα από τη μία αισθητηριακή ηδονή στην άλλη, είναι η χαμένη του χαρά μέσα στον Κύριο.

Α, τυφλότητα! Πόσο ακόμη θα συνεχίζεις πριν, υποφέροντας από κορεσμό, βαρεμάρα και απέχθεια, αναζητήσεις τη χαρά μέσα, όπου εκεί και μόνο εκεί μπορεί να βρεθεί;