Όπως τα βραχύβια ρόδα, αμέτρητα ανθρώπινα πλάσματα εμφανίζονται καθημερινά στον κήπο της Γης. Στη νιότη τους, ανοίγουν φρέσκα, ελπιδοφόρα μπουμπούκια, καλωσορίζοντας τις υποσχέσεις της ζωής και νεύοντας με πρόθυμη προσδοκία σε κάθε αεράκι αισθητηριακής ευχαρίστησης. Και τότε- τα πέταλα αρχίζουν να μαραίνονται, η προσδοκία γυρνά σε απογοήτευση. Στο λυκόφως των γηρατειών, χαμηλώνουν θλιμμένα, γκρίζα μέσα στη συνειδητοποίηση ότι όλα ήταν ψευδαίσθηση.

Θυμηθείτε το παράδειγμα του ρόδου: Τέτοιο είναι το πεπρωμένο των ανθρώπινων όντων που ζουν επικεντρωμένα στις αισθήσεις.

Αναλύετε, με κατανόηση γεννημένη από ενδοσκόπηση, την αληθινή φύση των αισθητηριακών ηδονών. Διότι ακόμη και καθώς τις απολαμβάνετε, δε νιώθετε μέσα στην καρδιά μια ψυχρή πνοή αμφιβολίας και αβεβαιότητας; Κρατιέστε από αυτές, ενώ γνωρίζετε στις καρδιές σας πως δε μπορούν παρά να σας προδώσουν κάποια μέρα.

Ακόμη πιο λεπτομερής εξέταση αποκαλύπτει πως η αισθητηριακή ικανοποίηση, στην πραγματικότητα περιπαίζει τους πιστούς της. Αυτό που προσφέρει δεν είναι ελευθερία, αλλά ψυχική σκλαβιά. Ο δρόμος της διαφυγής δε βρίσκεται, όπως οι περισσότεροι φαντάζονται, σε μαλακά από τα βρύα μονοπάτια περαιτέρω ικανοποίησης, αλλά ψηλά σε σκληρά, βραχώδη μονοπάτια αυτό-ελέγχου.