Ο οργανισμός και η πνευματική μας κατάσταση επιβαρύνονται συνεχώς από τις ασυνείδητες πράξεις και σκέψεις μας. Έχουμε συνήθειες από την παιδική ηλικία που μας καθιστούν κάτι σαν αυτόματα. Ολόκληρη η συμπεριφορά μας βασίζεται κυρίως πάνω στις συνήθειές μας. Έλκουμε τα συμπεριφορικά μας καλούπια ανάλογα με τις επίκτητες φοβίες μας. Αν ριζώσει κάποιος φόβος στο μυαλό μας και μείνει εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα και συνεχίσουμε να του δίνουμε τροφή με κάθε ευκαιρία, αποκτά υπόσταση και γίνεται μέρος της καθημερινότητας. Αποκτά την ψευδαίσθηση της ύπαρξης. Γίνεται υπαρκτός για μας και υπολογίσιμος. Ουσιαστικά γίνεται μια οντότητα με τη δική της ζωή, δημιουργημένη από την ενέργεια που στην αρχή τής δίνουμε και που στη συνέχεια μας κλέβει χωρίς να το συνειδητοποιούμε, καθώς έχει περάσει στη σφαίρα του εαυτού, της προσωπικότητας, του εγώ. Είναι πια χαρακτηριστικό μας και ίσως και να μας είναι δύσκολο να φανταστούμε τον εαυτό μας χωρίς αυτό.
Όταν ο φόβος γίνει μέρος του εαυτού μας, τότε χρησιμοποιεί το πρόσωπό μας, χρησιμοποιεί τη βιτρίνα μας, την προσωπικότητα που έχουμε δομήσει για να λειτουργούμε στην κοινωνία. Έτσι μας μεταφέρει τα μηνύματά του, μεταμφιεσμένα σε σκέψεις που είναι φαινομενικά δικές μας. Συνήθως είμαστε πια πολύ μπερδεμένοι ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι σκέψεις δε μας ανήκουν.
Κάπως έτσι λοιπόν τρέφεται ο φόβος. Γιατί ο φόβος τρέφεται με το όμοιό του. Ο φόβος είναι ένας κανίβαλος που τρέφεται με το είδος του.
Πώς σπάει όμως αυτός ο κύκλος; Πώς έρχεται η συνειδητοποίηση; Χρειάζεται μήπως να παλέψουμε; Χρειάζεται να πολεμήσουμε το φόβο; Σκέφτομαι πως αν φοβηθούμε το φόβο, μάλλον του δίνουμε ακόμη περισσότερη τροφή. Αν θυμώσουμε με το φόβο, παράγουμε πάλι αρνητική ενέργεια η οποία τον θρέφει.Αν λυπηθούμε το φτωχό εαυτό μας που έχει μπλέξει έτσι, αρνητική ενέργεια. Χορτάτος ο κύριος φόβος. Όταν ο άνθρωπος πολεμάει εναντίον κάποιου, εναντίον κάποιας κατάστασης, κάποιου προβλήματος, το κάνει επειδή φοβάται αυτό που πολεμάει. Και αυτό που πολεμάει αντιπροσωπεύει το φόβο ουσιαστικά. Οπότε φοβάται το φόβο και τον πολεμάει, κινούμενος από φόβο. Η βενζίνη που είναι το καύσιμο του κινητήρα του είναι ο φόβος, ακριβώς αυτό από το οποίο θέλει να απελευθερωθεί. Αντί δηλαδή να τον καταπολεμήσει, τελικά τον θρέφει με το όμοιό του.
Και είμαστε τόσο μπερδεμένοι από το φόβο κι έχουμε χτίσει τόσο παχύ τοίχο μπροστά από το φόβο γιατί δε θέλουμε ούτε καν να τον σκεφτόμαστε, που στην ουσία του κάνουμε επίθεση στα τυφλά. Χτυπάμε από δω κι από κει μέσα στο σκοτάδι, τραυματίζοντας ό,τι βρούμε στο δρόμο μας, με την ελπίδα να βρει η λεπίδα μας έστω κι ένα κομματάκι από το φόβο-εχθρό. Έτσι καταλήγουμε να τραυματίζουμε κομμάτια του εαυτού μαςπου αγαπούμε, που τονίζουν τη χαρά στην ύπαρξη.
Τί κάνουμε τότε; Τί μπορούμε να κάνουμε ώστε να μη συμπαρασύρουμε στην τυφλή μας επίθεση τη δημιουργική μας, τη φωτεινή μας πλευρά;
Μπορούμε άραγε ν'αφήσουμε αυτή την πλευρά να μας καθοδηγήσει; Η φωτεινή μας πλευρά, ο ενθουσιώδης μας εαυτός, ο δημιουργικός και εκ φύσεως χαρούμενος εαυτός, συνδέεται με το ένστικτο, με την έμπνευση, με την εσωτερική φωνή της σοφίας, με τη βαθιά σιγουριά πως η αγάπη είναι το δομικό υλικό της ύπαρξης, κι ότι απλά, στο πεδίο που κατοικούμε, εκφράζεται σε φως και σκοτάδι.
Μπορούμε άραγε κάπως έτσι ν'αποδεχτούμε το φόβο ως ένα χρήσιμο σκαλοπάτι, που, έχοντας συνειδητοποιήσει το σχήμα, το μέγεθος και την υφή του, μπορεί να μας βοηθήσει ν'ανέλθουμε αντιληπτικά; Είναι δυνατόν, αναγνωρίζοντας τους φόβους μας, κοιτώντας τους κατάματα, να καταφέρουμε να δούμε πίσω από τη μάσκα τους και ν'αντιληφθούμε ότι οι φόβοι είναι η ίδια αυτή μάσκα και μόνο; Ότι ο φόβος είναι ένας ρόλος δηλαδή...κι ότι ο ηθοποιός που τον υποδύεται είναι...η Αγάπη;
Όταν ο φόβος γίνει μέρος του εαυτού μας, τότε χρησιμοποιεί το πρόσωπό μας, χρησιμοποιεί τη βιτρίνα μας, την προσωπικότητα που έχουμε δομήσει για να λειτουργούμε στην κοινωνία. Έτσι μας μεταφέρει τα μηνύματά του, μεταμφιεσμένα σε σκέψεις που είναι φαινομενικά δικές μας. Συνήθως είμαστε πια πολύ μπερδεμένοι ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι σκέψεις δε μας ανήκουν.
Κάπως έτσι λοιπόν τρέφεται ο φόβος. Γιατί ο φόβος τρέφεται με το όμοιό του. Ο φόβος είναι ένας κανίβαλος που τρέφεται με το είδος του.
Πώς σπάει όμως αυτός ο κύκλος; Πώς έρχεται η συνειδητοποίηση; Χρειάζεται μήπως να παλέψουμε; Χρειάζεται να πολεμήσουμε το φόβο; Σκέφτομαι πως αν φοβηθούμε το φόβο, μάλλον του δίνουμε ακόμη περισσότερη τροφή. Αν θυμώσουμε με το φόβο, παράγουμε πάλι αρνητική ενέργεια η οποία τον θρέφει.Αν λυπηθούμε το φτωχό εαυτό μας που έχει μπλέξει έτσι, αρνητική ενέργεια. Χορτάτος ο κύριος φόβος. Όταν ο άνθρωπος πολεμάει εναντίον κάποιου, εναντίον κάποιας κατάστασης, κάποιου προβλήματος, το κάνει επειδή φοβάται αυτό που πολεμάει. Και αυτό που πολεμάει αντιπροσωπεύει το φόβο ουσιαστικά. Οπότε φοβάται το φόβο και τον πολεμάει, κινούμενος από φόβο. Η βενζίνη που είναι το καύσιμο του κινητήρα του είναι ο φόβος, ακριβώς αυτό από το οποίο θέλει να απελευθερωθεί. Αντί δηλαδή να τον καταπολεμήσει, τελικά τον θρέφει με το όμοιό του.
Και είμαστε τόσο μπερδεμένοι από το φόβο κι έχουμε χτίσει τόσο παχύ τοίχο μπροστά από το φόβο γιατί δε θέλουμε ούτε καν να τον σκεφτόμαστε, που στην ουσία του κάνουμε επίθεση στα τυφλά. Χτυπάμε από δω κι από κει μέσα στο σκοτάδι, τραυματίζοντας ό,τι βρούμε στο δρόμο μας, με την ελπίδα να βρει η λεπίδα μας έστω κι ένα κομματάκι από το φόβο-εχθρό. Έτσι καταλήγουμε να τραυματίζουμε κομμάτια του εαυτού μαςπου αγαπούμε, που τονίζουν τη χαρά στην ύπαρξη.
Τί κάνουμε τότε; Τί μπορούμε να κάνουμε ώστε να μη συμπαρασύρουμε στην τυφλή μας επίθεση τη δημιουργική μας, τη φωτεινή μας πλευρά;
Μπορούμε άραγε ν'αφήσουμε αυτή την πλευρά να μας καθοδηγήσει; Η φωτεινή μας πλευρά, ο ενθουσιώδης μας εαυτός, ο δημιουργικός και εκ φύσεως χαρούμενος εαυτός, συνδέεται με το ένστικτο, με την έμπνευση, με την εσωτερική φωνή της σοφίας, με τη βαθιά σιγουριά πως η αγάπη είναι το δομικό υλικό της ύπαρξης, κι ότι απλά, στο πεδίο που κατοικούμε, εκφράζεται σε φως και σκοτάδι.
Μπορούμε άραγε κάπως έτσι ν'αποδεχτούμε το φόβο ως ένα χρήσιμο σκαλοπάτι, που, έχοντας συνειδητοποιήσει το σχήμα, το μέγεθος και την υφή του, μπορεί να μας βοηθήσει ν'ανέλθουμε αντιληπτικά; Είναι δυνατόν, αναγνωρίζοντας τους φόβους μας, κοιτώντας τους κατάματα, να καταφέρουμε να δούμε πίσω από τη μάσκα τους και ν'αντιληφθούμε ότι οι φόβοι είναι η ίδια αυτή μάσκα και μόνο; Ότι ο φόβος είναι ένας ρόλος δηλαδή...κι ότι ο ηθοποιός που τον υποδύεται είναι...η Αγάπη;
Απρίλιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου