Έμπνευση, ύπαρξη, άπειρο, όρια...

Έμπνευση, κάτι που πνέει από μέσα, ένας άνεμος που προέρχεται από κάποιο εσωτερικό κέντρο. Από κάποια γεννήτρια μήπως που λειτουργεί σε κάποιο σκεπτοεργοστάσιο του εγκεφάλου ή μήπως η έμπνευση δε γεννάται, αλλά συλλαμβάνεται από κάποια εσωτερική κεραία, που σαν το ραδιόφωνο, διαβάζει τα κοσμικά κύματα και λαμβάνει αυτά στη συχνότητα των οποίων είναι στραμμένη;

Η ύπαρξη σύμφωνα με τους μεταφυσικούς είναι άπειρη, δίχως αρχή και τέλος. Δε γεννιέται και δεν πεθαίνει τίποτε. Όλα υπάρχουν, όλα είναι ταυτόχρονα και όλα είναι ένα. Όλες οι ιδέες, οι σκέψεις, οι εμπνεύσεις, υπάρχουν ταυτόχρονα και είναι στη διάθεσή μας, αρκεί να μπορούμε να κουρδιστούμε στο συχνοτικό τους εύρος. Είναι ενδιαφέρον το πως δύο και παραπάνω άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν το ίδιο ή πολύ παρόμοιο πράγμα την ίδια στιγμή ή περίοδο, ανάλογα με το πόσο παρόμοια λειτουργούν στη ζωή (μπορεί βέβαια να μην έχει καμία σχέση το αν λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο στη ζωή τους, κάτι κοινό υπάρχει όμως μεταξύ τους...). 

Ο τρόπος σκέψης μας καθορίζει ένα ρυθμό, μία συχνότητα στην οποία εκπέμπουμε, στην οποία παλλόμαστε. 

Μία συχνότητα, μπορεί να είναι πεδίο ύπαρξης; Μπορεί μία συχνότητα να είναι ένας κόσμος στον οποίο να συνυπάρχουν συγκεκριμένες ιδέες, ή συγκεκριμένη ύλη; Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως τα όρια ενός βασιλείου ύπαρξης καθορίζονται από την πύκνωση ή την αραίωση των σωματιδίων της Δημιουργίας; 

Όταν όμως όλο αυτό σύστημα τοποθετηθεί στα υπερ-πλαίσια του απείρου τί γίνεται; Κάτι που υπάρχει σε ένα υπερ-σύμπαν χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς όρια, δε χάνει αυτομάτως τις ιδιότητές του; Γιατί οι ιδιότητες δε βασίζονται πραγματικά σε ένα παιχνίδι αντιθέτων; Για να είναι ένα αντικείμενο μικρό, δεν πρέπει να μπορεί να συγκριθεί με ένα μεγαλύτερο; Ένα σύστημα, για να έχει όρια και κανόνες ή νόμους, δεν πρέπει να κινείται πάνω σε ένα όχημα κρίσης και σύγκρισης;