Ο δρόμος της Αποδοχής

Μια φίλη μου μου έστειλε ένα μήνυμα στο οποίο ήταν φανερό πως πονούσε πολύ λόγω μιας κατάστασης συνεχόμενων παρεξηγήσεων με έναν άνθρωπο με τον οποίο είχε μοιραστεί πολλές όμορφες στιγμές, κάτι που οδήγησε σε μια σειρά από άσχημες διαμάχες. Ένιωσα τον πόνο της τόσο δυνατά που αυτόματα κύλησαν οι λέξεις από μέσα μου:

 Καλή μου φίλη, έχω καταλάβει ότι καθημερινά βρίσκουμε όλοι μας αφορμές να βγάλουμε στη φόρα
τον εγωισμό μας, που είναι μονίμως πληγωμένος. Είμαστε γεμάτοι ανασφάλειες και φοβίες και
φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τη σκοτεινή μας πλευρά, οπότε έχουμε δομήσει μια ψευδοχαρωπή
βιτρίνα για να μας βοηθά να αντανακλούμε τα καχύποπτα βλέμματα.

Νομίζουμε πως το να στρέψουμε τη ματιά μας προς τα μέσα και να δουλέψουμε με τον εαυτό μας και τις αληθινές μας επιθυμίες είναι ασύλληπτα δύσκολο και καταφεύγουμε στην ισχυροποίηση της ψεύτικης εικόνας του πως πρέπει να δείχνουμε προς τα έξω ώστε να "νομίζουμε" πως οι γύρω μας μας αποδέχονται.

Ουσιαστικά δηλαδή όλη μας η ενέργεια σπαταλάται στο να κάνουμε τους άλλους να μας αποδεχτούν ώστε αυτό να κάνει εμάς να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, αλλά αυτό δε συμβαίνει ποτέ.

Με το να μην εργαζόμαστε πάνω στην αποδοχή του εαυτού μας, γινόμαστε απόλυτα ευάλωτοι
προς το παραμικρό δραματάκι που θα εκτυλιχθεί δίπλα μας. Και η μικρότερη ενόχληση γίνεται
θηρίο έτοιμο να μας κατασπαράξει. Έτσι χάνεται κάθε ίχνος αληθινής επικοινωνίας και η
ανασφάλεια μεταξύ των ατόμων είναι τόσο αβάσταχτη που ζούμε από ένα σημείο κι έπειτα μονίμως
μέσα σε μια κατάσταση παράνοιας.

 Ο μόνος δρόμος που οδηγεί έξω από τον αχανή λαβύρινθο της παράνοιας είναι ο δρόμος της αποδοχής. Η αποδοχή θέλει υπομονή και επιμονή, ειδικά όταν έχουμε καλουπωθεί μέσα από μια ζωή συνεχούς αυτομαστιγώματος, κάτι που έχει αυτοματοποιήσει το αίσθημα της χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Η μη αποδοχή του εαυτού έχει ως αποτέλεσμα να αισθανόμαστε ότι δε μπορούμε να καταφέρουμε τίποτε, ότι είμαστε ανίκανοι να κάνουμε κάτι μόνοι μας κι αυτό μας κάνει να γινόμαστε απόλυτα και άρρωστα εξαρτημένοι από κάτι, από κάποιον, από μια κατάσταση,μια ουσία κ.λ.π.

Αν δεν αντιμετωπιστεί αυτό, η μια κατάσταση εξάρτησης και απελπισίας θα οδηγεί στην επόμενη διαιωνίζοντας και βαθαίνοντας το φαινομενικό αδιέξοδο. Όμως δεν είναι στ'αλήθεια
αδιέξοδο. Είναι μια κοπιαστικά δομημένη ψευδαίσθηση αδιέξοδου, που μπορεί σιγά σιγά και σταθερά να αποδομηθεί.

 Είναι μέχρι να αγγίξει τις κόρες των ματιών μας το πρώτο φωτόνιο στο σκοτεινό αυτό τούνελ. Από κει και πέρα το βήμα γίνεται όλο και πιο σίγουρο.
Τέλος πάντων, αυτά καλή μου φίλη. Εσύ με ενέπνευσες να γράψω αυτά τα λόγια, ειδικά με την
τελευταία σου φράση. Σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά να βρεις την ευτυχία. Η ευτυχία είναι
δικαίωμα όλων μας, αντίθετα με αυτό που πιστεύουν πολλοί άνθρωποι. Σου στέλνω την αγάπη μου.

Πεπερασμένες λέξεις

Ο Θεός δημιουργεί τις διαστάσεις, στέλνει τον εαυτό μέσα απ' αυτές στην πιο πυκνή, όπου η ψευδαίσθηση είναι παντοδύναμη και γεννάει έναν απίστευτα γιγάντιο αριθμό οντοτήτων ή αλλιώς "διαχωρίζεται" σ' έναν απίστευτα γιγάντιο αριθμό οντοτήτων, που παίζουν έναν ανάλογο αριθμό ρόλων και συσχετίζονται άρρηκτα μεταξύ τους με τρόπους που ούτε κατά διάνοια δε γίνονται αντιληπτοί από πολλές ή τις περισσότερες ίσως από αυτές.

Ποιά είναι άραεγ η υφή αυτής της "πρωταρχικής" ενέργειας; Εγώ, ως άνθρωπος, αρέσκομαι, με ευχαριστεί να την ονομάζω Αγάπη. Μ' αυτή τη λέξη αισθάνομαι ότι φτάνω όσο πιο κοντά γίνεται στο Θεό, στο Ένα, στο Άπειρο, στην Ενέργεια, στην Ουσία, στα πλαίσια της υπαρξιακής κατάστασης στην οποία βρίσκομαι, τουλάχιστον όπως έχω φτάσει να αντιλαμβάνομαι την υπαρξιακή αυτή κατάσταση.

Αντιλαμβάνομαι πόσο μα πόσο πεπερασμένες είναι οι λέξεις που χρησιμοποιώ, αλλά ο προφορικός και ο γραπτός λόγος σ' αυτή τη συχνότητα, σ' αυτή τη διάσταση, μόνο πεπερασμένοι μπορούν να είναι. Γι' αυτό και τα βιβλία ή ακόμη κι ένας Διδάσκαλος, μόνο εργαλεία μπορούν να αποτελέσουν στη διαδικασία της Εν-θύμισης, εργαλεία με τα οποία μπορεί να περιοριστεί ο παράγοντας "λογική", (η λογική που έχει καλλουπωθεί από την παιδική μας ηλικία μέσα σε ένα σύστημα που τιμά το φόβο και το ένστικτο της επιβίωσης) ώστε να μεγεθυνθεί η εσωτερική φωνή, το καθαρό συναίσθημα, που είναι η σύνδεσή μας ή έστω μας δίνει το σήμα της σύνδεσής μας με την Πηγή.

The New Children, Indigo Children, Crystal Children

Περί του Κοσμικού Παιχνιδιού

Ελκόμαστε συνεχώς από καταστάσεις που μας οδηγούν να βιώνουμε αυτό που έστω και κατά βάθος  γνωρίζουμε. Βέβαια, αυτό είναι υλική, ανθρώπινη ζωή. Ερχόμαστε σ' αυτό τον όμορφο αλλά άγριο πλανήτη, γιατί μας παρέχει τη δυνατότητα να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να θάψουμε τη συνείδηση της Πηγής κι έτσι να αναγκαστούμε να περάσουμε από ένα σωρό φαινομενικά δύσκολες, σοκαριστικές, απογοητευτικές κ.λ.π. καταστάσεις που θα μας ταρακουνήσουν τόσο όσο χρειάζεται για να αρχίσουμε να θυμόμαστε την Αλήθεια.

Οκέι, γιατί όλο αυτό; Προς το παρόν μπορώ να νιώσω (πιο πολύ) ένα μέρος όλου αυτού. Με απλές λέξεις, συνήθως το περιγράφω ως το Κοσμικό Παιχνίδι. Είναι το Παιχνίδι της Ύπαρξης, έχει πολλά επίπεδα και είναι το μόνο παιχνίδι που μπορεί να υπάρξει στ' αλήθεια. Στην αρχή η λογική επαναστατεί, γιατί πολύ απλά έχει καλουπωθεί μέσα στην ισχυρή φαινομενικότητα ενός υλικού κόσμου γεμάτου χάος, αρνητικά συναισθήματα, πόνο, φόβο, που αντιπροσωπεύουν τον αντίθετο πόλο από αυτόν της Αγάπης.

Το Παιχνίδι στο επίπεδο των τριών διαστάσεων όπου λειτουργούν τα υλικά μας σώματα παίζεται μόνο όταν υπάρχουν αυτοί οι δύο πόλοι ή αυτές οι δυο ρακέτες που χτυπούν εμάς τα μπαλάκια στέλνοντάς μας η μία στην άλλη μέχρι να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι τα βλέπουμε διπλά επειδή είμαστε μεθυσμένοι από το κρασί της λήθης και ότι στην πραγματικότητα μόνο η αγάπη είναι αληθινή. Ο πόλος του φόβου είναι δημιούργημα της Αγάπης, για ν' αρχίσουν τα γρανάζια του Παιχνιδιού να γυρίζουν.

Χωρίς τον πόλο του φόβου, υπάρχει η συνειδητότητα της απόλυτης Γαλήνης, του Απείρου, της απόλυτης Ευτυχίας ( δεν εννοώ την καλή τύχη), το Θεϊκό Είναι. Όμως στο Θεό αρέσει να παίζει. Λογικό δεν είναι; Αυτό αντικατοπτρίζεται και στο παιχνίδι των βρεφών και των νηπίων, πριν καλουπωθούν.

Πραγματικά μπορεί να σκεφτεί κανείς πως έχει πολλή πλάκα, Θεϊκή πλάκα όλο αυτό που συμβαίνει στη διάστασή μας, αλλά είναι δύσκολο να το δει κάποιος από την οπτική γωνία του θύματος, από την οπτική γωνία αυτού που βιώνει το δράμα του πόνου και του φόβου (αν και θα μπορούσε να πει κανείς πως ο πόνος είναι παράγωγο του φόβου).

Το Σύστημα αυτό μας επιτρέπει να ζούμε το "δράμα" της ύλης, ανενόχλητοι από τη θεϊκή μας αλήθεια. Αν ερχόμασταν εδώ και θυμόμαστε τα πάντα σχετικά με την ύπαρξη, την πηγή και τον προορισμό μας, εκ των πραγμάτων δε θα είχε και πολύ νόημα να έρθουμε.

Ο Θεός, η ενέργεια, το Άπειρο, το Παν, δημιούργησε (δημιουργεί) την τέλεια ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, για να βιώσει τον εαυτό του, μέσω της λήθης του σκότους.

Ροή, Φαινομενικότητα και Γραπτός Λόγος

Όλα αλλάζουν. Αυτός είναι ο συμπαντικός νόμος της Ροής. Η Ροή είναι το αντίθετο της στατικότητας. Μπορούμε όμως να προχωρήσουμε βαθύτερα και να πούμε ότι η στατικότητα είναι κάτι το φαινομενικό και επίπλαστο και έχει να κάνει με τη σχετικότητα, φαινόμενο που γεννιέται μέσα στον κόσμο της ύλης, όπου η συχνότητα των παλμών τηε ενέργειας είναι πολύ χαμηλή ( ή ακόμη και αργή), κάτι που παρεμβαίνει βίαια στην αντίληψη του "κόσμου", που κι αυτός είναι πεπερασμένος.

Σε μια διάσταση "φυλακή", όπως έχει χαρακτηριστεί κατά καιρούς από διάφορους ευίσθητους ανθρώπους, η αίσθηση της ελεύθερης, άπειρης ροής, χάνεται εύκολα, διότι η φαινομενικότητα μιλάει συνεχώς για κύκλους και επανάληψη γεγονότων πανομοιότυπων.

Η ευρεία εποπτεία της πραγματικότητας γίνεται σχεδόν αδύνατη, έχοντας υπ' όψη τη λήθη που επέρχεται με τη γέννηση στη διάσταση αυτή, κάτι που σε συνδυασμό με το τρομοκρατημένο και τρομογενές περιβάλλον, δημιουργούν εξαιρετικά ισχυρά ψευδαισθητικά καλούπια, μπλοκάροντας το φως της αλήθειας.

Το γράψιμο, ο γραπτός λόγος, είναι κάτι σαν κρυσταλλοποίηση των χαοτικών συνήθως σκέψεων που ταξιδεύουν με μεγάλες ταχύτητες μέσα κι έξω απ' τον εγκέφαλο. Έχω διαβάσει και συμφωνώ μ' αυτό, ότι είναι οπωσδήποτε ένα είδος επικοινωνίας με πεδία υψηλότερης συνειδητότητας. Πιστεύω πως δυο πολύ σημαντικά στοιχεία που δεν πρέπει να λείπουν είναι η ειλικρίνεια και ο αυθορμητισμός. Κάποια στιγμή στην πορεία το γράψιμο φτάνει στο επίπεδο του διαλογισμού και τότε παράγονται καταστάσεις που διευκολύνουν την κάθαρση  και διεύρυνση της αντίληψης, το ξύπνημα της συνειδητότητας.

Τι είναι αγάπη;

Τι είναι αγάπη;

Η αγάπη είναι σχετική στο σχετικό κόσμο και απόλυτη στον απόλυτο κόσμο.

Η αγάπη υπάρχει, δηλαδή η αγάπη είναι η ύπαρξη.

Η αγάπη είναι ουδέτερη, γι’ αυτό δεν υπάρχει τέλεια αγάπη στον κόσμο της ύλης, επειδή δεν υπάρχει αληθινή ουδετερότητα στον κόσμο της ύλης.

Ουδέτερη είναι μόνο η μονάδα και ο κόσμος της ύλης είναι διττότητα. Όταν υπάρχουν δύο πόλοι, τότε η ουδετερότητα γίνεται σχετική, αλλά δεν υπάρχει σχετική ουδετερότητα, οπότε αυτό είναι ένα φάντασμα ουδετερότητας, που εκπέμπει απλά ένα συμβολικό σήμα. Υπάρχει για την ενθύμηση.

Έλξη συνθηκών

Απ' όσο έχω καταλάβει, στη ζωή δεν υπάρχει στ'αλήθεια σωστό και λάθος. Υπάρχουν μόνο γεγονότα σε μια αλυσίδα την οποία δημιουργούμε ασταμάτητα, κάθε στιγμή, ανάλογα με το πως βλέπουμε τη ζωή, πως σκεφτόμαστε για την ύπαρξη, τι έχουμε ανάγκη να βιώσουμε.

Μαγνητίζουμε τις συνθήκες σύμφωνα με την εμπειρία, την "ποιότητα" της εμπειρίας που χρειάζεται να ζήσουμε. Η παγίδα είναι ο πόνος που κάθε εμπειρία κουβαλά εν δυνάμει μέσα της. Δηλαδή, δεν  κουβαλά ακριβώς η ίδια η εμπειρία τον πόνο, αλλά εμείς, αντιδρώντας προς αυτή ανάλογα με τα πιστεύω μας, την ηθική μας, τα καλούπια μας γενικά, ανοίγουμε τις πύλες του πόνου, αφήνοντάς τον να ρεύσει λίγο ή πολύ.