Όταν μετακινούμαστε στην καρδιά και ζούμε από κει, ο κόσμος στροβιλίζεται μες στο φως. Ζούμε από την καρδιά όταν ακολουθούμε το ένστικτο, τη στίξη εντός, τον εσωτερικό τόνο, τον εσωτερικό ρυθμό της ύπαρξής μας.
Υπάρχει μια φωνή μέσα μας που τονίζει κάποιες έννοιες, συναισθήματα, αισθήσεις. Ο τονισμός αυτός δημιουργεί έναν ιδιαίτερο ρυθμό, που αν εισακουσθεί, σταματάμε να σέρνουμε τα βήματά μας κάτω από το βάρος της κακοφωνίας που είναι αποτέλεσμα της διαφωνίας των αναρίθμητων φωνών που έρχονται απ' έξω και μας προστάζουν να ζήσουμε με τον τρόπο τους και σιγά σιγά αρχίζουμε να λικνιζόμαστε, παρασυρόμενοι από την καθαρότητα της δικής μας, προσωπικής μελωδίας.
Οι νότες της γλυκιάς αυτής ωδής μάς καλούν να αναγνωρίσουμε, να γνωρίσουμε ξανά, να θυμηθούμε δηλαδή τη σύνδεση με το Όλον, η οποία σύνδεση συμβολίζει στ' αλήθεια το ότι είμαστε το Όλον. Ότι δε συνδεόμαστε με το Όλον, αλλά ότι είμαστε ολογράμματα του Όλου, που εμπεριέχουν το Όλον.
Αυτή είναι λοιπόν η πραγματική "μελωδία της ευτυχίας", η μελωδία της καρδιάς, ο προσωπικός μας κραδασμός, το "άσμα" που "κραδαίνει" το κέντρο της ύπαρξής μας, που σχετίζεται και συμβολίζεται και μεταφράζεται στο υλικό πεδίο από το όργανο του ανθρώπινου σώματος που ονομάζεται καρδιά.
Ακόμη κι αν δε μπορεί η λογική μας να κατανοήσει τη διαδικασία της μετακίνησης από τη σκέψη, την ανάλυση, τη διανόηση, στην καρδιά, και μόνο η απλή συγκέντρωση στους χτύπους της μέσα στο στήθος, μπορεί να επιφέρει στη στιγμή θαυμάσια δώρα, όπως η ελάφρυνση από το βάρος του στρες, που θολώνει την αντίληψή μας με τη λάσπη του φόβου.
Η υλική μας καρδιά είναι συνδυασμένη με τη διάσταση του χρόνου, γι'αυτό και όταν συγκεντρωνόμαστε στους χτύπους της, αλλάζει η αντίληψή μας ως προς αυτόν.
Αφουγκραζόμενοι το ρυθμό της καρδιάς μας, δίνουμε σημασία στο ρόλο της οντότητάς μας μέσα στη ροή της Δημιουργίας. Τιμούμε το χωροχρονικό συνεχές που μας εμπλουτίζει με όλες αυτές τις εμπειρίες της ζωής. Προσγειωνόμαστε στα πόδια μας για να βαδίσουμε συνειδητά στο μονοπάτι μας.
Ακούγοντας όμως προσεκτικά τους χτύπους πάνω στο υπέροχο αυτό ταμπούρλο, αρχίζουμε κάποια στιγμή, διαφορετική για τον καθένα, να αντιλαμβανόμαστε κάτι πίσω και πέρα από αυτούς, χωρίς να διαχωρίζεται από αυτούς, κάτι που υπονοείται από αυτούς και που ενυπάρχει σ'αυτούς, κρυμμένο σε κοινή θέα... τον ένα και μοναδικό χτύπο της Καρδιάς της Ύπαρξης.
Υπάρχει μια φωνή μέσα μας που τονίζει κάποιες έννοιες, συναισθήματα, αισθήσεις. Ο τονισμός αυτός δημιουργεί έναν ιδιαίτερο ρυθμό, που αν εισακουσθεί, σταματάμε να σέρνουμε τα βήματά μας κάτω από το βάρος της κακοφωνίας που είναι αποτέλεσμα της διαφωνίας των αναρίθμητων φωνών που έρχονται απ' έξω και μας προστάζουν να ζήσουμε με τον τρόπο τους και σιγά σιγά αρχίζουμε να λικνιζόμαστε, παρασυρόμενοι από την καθαρότητα της δικής μας, προσωπικής μελωδίας.
Οι νότες της γλυκιάς αυτής ωδής μάς καλούν να αναγνωρίσουμε, να γνωρίσουμε ξανά, να θυμηθούμε δηλαδή τη σύνδεση με το Όλον, η οποία σύνδεση συμβολίζει στ' αλήθεια το ότι είμαστε το Όλον. Ότι δε συνδεόμαστε με το Όλον, αλλά ότι είμαστε ολογράμματα του Όλου, που εμπεριέχουν το Όλον.
Αυτή είναι λοιπόν η πραγματική "μελωδία της ευτυχίας", η μελωδία της καρδιάς, ο προσωπικός μας κραδασμός, το "άσμα" που "κραδαίνει" το κέντρο της ύπαρξής μας, που σχετίζεται και συμβολίζεται και μεταφράζεται στο υλικό πεδίο από το όργανο του ανθρώπινου σώματος που ονομάζεται καρδιά.
Ακόμη κι αν δε μπορεί η λογική μας να κατανοήσει τη διαδικασία της μετακίνησης από τη σκέψη, την ανάλυση, τη διανόηση, στην καρδιά, και μόνο η απλή συγκέντρωση στους χτύπους της μέσα στο στήθος, μπορεί να επιφέρει στη στιγμή θαυμάσια δώρα, όπως η ελάφρυνση από το βάρος του στρες, που θολώνει την αντίληψή μας με τη λάσπη του φόβου.
Η υλική μας καρδιά είναι συνδυασμένη με τη διάσταση του χρόνου, γι'αυτό και όταν συγκεντρωνόμαστε στους χτύπους της, αλλάζει η αντίληψή μας ως προς αυτόν.
Αφουγκραζόμενοι το ρυθμό της καρδιάς μας, δίνουμε σημασία στο ρόλο της οντότητάς μας μέσα στη ροή της Δημιουργίας. Τιμούμε το χωροχρονικό συνεχές που μας εμπλουτίζει με όλες αυτές τις εμπειρίες της ζωής. Προσγειωνόμαστε στα πόδια μας για να βαδίσουμε συνειδητά στο μονοπάτι μας.
Ακούγοντας όμως προσεκτικά τους χτύπους πάνω στο υπέροχο αυτό ταμπούρλο, αρχίζουμε κάποια στιγμή, διαφορετική για τον καθένα, να αντιλαμβανόμαστε κάτι πίσω και πέρα από αυτούς, χωρίς να διαχωρίζεται από αυτούς, κάτι που υπονοείται από αυτούς και που ενυπάρχει σ'αυτούς, κρυμμένο σε κοινή θέα... τον ένα και μοναδικό χτύπο της Καρδιάς της Ύπαρξης.
Μάιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου