Βυθίστηκα και πάλι
κι άκουσα την υλικότητα να κλαίει
Άκουσα τον οδυρμό της πυκνότητας
κι αφέθηκα στην τραμπάλα
των "πραγματικοτήτων"
Αυτή τη συρροή επίπλαστων "πραγματικοτήτων"
αγναντεύω δίχως να μπορώ
να δω ένα τέλος
Κι αναρωτιέμαι αν έχει η πραγματικότητα τέλος
Κι αναρωτιέμαι αν έχει τέλος
το να αναρωτιέμαι
Κι αναρωτιέμαι σε ποιό βαθμό
χρωματίζει το παιχνίδι της ύλης
τις ερωτήσεις μου
Κάθε συναίσθημα δε δίνει
κι άλλο τόνο στο ερώτημα;
Γιατί, κάθε σκέψη, δε χρωματίζεται
από τη διάθεση της στιγμής;
Άρα κάθε φορά που ρωτάω,
μήπως περιμένω απάντηση
ανάλογη με το πως αισθάνομαι;
Μήπως υπάρχει αντιστοιχία απάντησης και συναισθήματος
για να τηρείται μια προσωρινή ισορροπία;
Κι έτσι δημιουργώ μια αλυσίδα από σκέψεις
γεννημένες από σκέψεις
που θα γεννήσουν σκέψεις
Κι οι σκέψεις προκαλούν συναισθήματα
και τα συναισθήματα προκαλούν ακέψεις
Και το κλειστό σύστημα της ψευδαίσθησης
συνεχίζει να είναι κλειστό
τρέφοντας τον εαυτό του
με κυκλική κλεισούρα
Μα τουλάχιστον υπάρχει εκείνος ο αμυδρός ψίθυρος
που έρχεται από κάπου πέρα από το κλειστό σύστημα,
από τα ανοιχτά πεδία
όπου τρέχει ελεύθερος
ο αληθινός μου εαυτός
που δεν είναι "Ε! Αυτός!"
που δεν είναι "δεν είναι"
που είναι "Είναι"
και ψιθυρίζει το ανύπαρκτο
χωρίς να ψιθυρίζει στ'αλήθεια
Μα εγώ τον ακούω κι ονειρεύομαι
Μα εγώ τον νιώθω κι ενθουσιάζομαι
Κι όταν τον βιώνω
μέσα από εκλάμψεις στον πυρήνα μου...
ψιθυρίζω κι εγώ
Οκτώβριος 2014
