Η Μελωδία της Ευτυχίας

Όταν μετακινούμαστε στην καρδιά και ζούμε από κει, ο κόσμος στροβιλίζεται μες στο φως. Ζούμε από την καρδιά όταν ακολουθούμε το ένστικτο, τη στίξη εντός, τον εσωτερικό τόνο, τον εσωτερικό ρυθμό της ύπαρξής μας.

Υπάρχει μια φωνή μέσα μας που τονίζει κάποιες έννοιες, συναισθήματα, αισθήσεις. Ο τονισμός αυτός δημιουργεί έναν ιδιαίτερο ρυθμό, που αν εισακουσθεί, σταματάμε να σέρνουμε τα βήματά μας κάτω από το βάρος της κακοφωνίας που είναι αποτέλεσμα της διαφωνίας των αναρίθμητων φωνών που έρχονται απ' έξω και μας προστάζουν να ζήσουμε με τον τρόπο τους και σιγά σιγά αρχίζουμε να λικνιζόμαστε, παρασυρόμενοι από την καθαρότητα της δικής μας, προσωπικής μελωδίας.

Οι νότες της γλυκιάς αυτής ωδής μάς καλούν να αναγνωρίσουμε, να γνωρίσουμε ξανά, να θυμηθούμε δηλαδή τη σύνδεση με το Όλον, η οποία σύνδεση συμβολίζει στ' αλήθεια το ότι είμαστε το Όλον. Ότι δε συνδεόμαστε με το Όλον, αλλά ότι είμαστε ολογράμματα του Όλου, που εμπεριέχουν το Όλον.

Αυτή είναι λοιπόν η πραγματική "μελωδία της ευτυχίας", η μελωδία της καρδιάς, ο προσωπικός μας κραδασμός, το "άσμα" που "κραδαίνει" το κέντρο της ύπαρξής μας, που σχετίζεται και συμβολίζεται και μεταφράζεται στο υλικό πεδίο από το όργανο του ανθρώπινου σώματος που ονομάζεται καρδιά.

Ακόμη κι αν δε μπορεί η λογική μας να κατανοήσει τη διαδικασία της μετακίνησης από τη σκέψη, την ανάλυση, τη διανόηση, στην καρδιά, και μόνο η απλή συγκέντρωση στους χτύπους της μέσα στο στήθος, μπορεί να επιφέρει στη στιγμή θαυμάσια δώρα, όπως η ελάφρυνση από το βάρος του στρες, που θολώνει την αντίληψή μας με τη λάσπη του φόβου.

Η υλική μας καρδιά είναι συνδυασμένη με τη διάσταση του χρόνου, γι'αυτό και όταν συγκεντρωνόμαστε στους χτύπους της, αλλάζει η αντίληψή μας ως προς αυτόν.

Αφουγκραζόμενοι το ρυθμό της καρδιάς μας, δίνουμε σημασία στο ρόλο της οντότητάς μας μέσα στη ροή της Δημιουργίας. Τιμούμε το χωροχρονικό συνεχές που μας εμπλουτίζει με όλες αυτές τις εμπειρίες της ζωής. Προσγειωνόμαστε στα πόδια μας για να βαδίσουμε συνειδητά στο μονοπάτι μας.

Ακούγοντας όμως προσεκτικά τους χτύπους πάνω στο υπέροχο αυτό ταμπούρλο, αρχίζουμε κάποια στιγμή, διαφορετική για τον καθένα, να αντιλαμβανόμαστε κάτι πίσω και πέρα από αυτούς, χωρίς να διαχωρίζεται από αυτούς, κάτι που υπονοείται από αυτούς και που ενυπάρχει σ'αυτούς, κρυμμένο σε κοινή θέα... τον ένα και μοναδικό χτύπο της Καρδιάς της Ύπαρξης.

    Μάιος 2014

Μες από τη Σμαραγδένια Πύλη

Εκφράσου με τη καρδιά. Τί σημαίνει όμως εκφράζομαι με την καρδιά; Ακούγεται υπερβολικά ποιητικό και είναι στην ουσία του πραγματικά "ποιητικό". Είναι αληθινή "ποίηση", που κάποια στιγμή οδηγεί στην "υλοποίηση" και καθώς αυτού του είδους η "ποίηση" δεν εμποδίζεται από το φόβο του οποίου η φωλιά είναι το μυαλό, η υλοποίηση είναι ανάλογη. Δεν έχει σκοτεινά σημεία, μπερδεμένες διαδρομές, δεύτερες σκέψεις, εμπόδια της λογικής. Είναι αγνή κι απέριττη. Πάμε όμως πάλι στο "εκφράζομαι με την καρδιά ή από την καρδιά". Τί είναι αυτό το όργανο, αυτός ο μυς που ακούραστα σπρώχνει τον κόκκινο χυμό της ζωής μέσα μας; Τί κρύβεται πίσω από την υλική υπόσταση της ανθρώπινης καρδιάς, τί συμβολίζει η καρδιά; Τί υπάρχει κωδικοποιημένο εκεί μέσα; Εφόσον όλα είναι ενέργεια, καί η καρδιά επίσης δομείται από τα σωματίδια-κύματά της. Όπως όλα, πάλλεται κι αυτή σε μια συγκεκριμένη συχνότητα, έχει κι αυτή το δικό της κραδασμό, με το δικό του, το μοναδικό του μήνυμα. Ποιό είναι το μήνυμα του κραδασμού της καρδιάς;

***

Φανταστείτε την καρδιά ως μία πύλη. Μια σμαραγδένια πύλη που τη σπρώχνετε κι αρχίζει σιγά σιγά να ανοίγει. Δείτε απαλές, φωτεινές ακτίνες λευκού-ροζ φωτός να κάνουν την εμφάνισή τους από το στενό άνοιγμα. Το φως αυτό κουβαλά έναν κωδικό, ένα αιθέριο κλειδί που δονεί εκ νέου τη βαριά πόρτα της πύλης, κάνοντάς τη πιο ελαφριά. Τώρα η πόρτα ανοίγει πιο εύκολα και αν έτριζε πριν, τώρα δεν το κάνει.

Καθώς η πόρτα ανοίγει, το φως ξεχύνεται από μέσα και φωτίζει όλο το χώρο. Οι τοίχοι του δωματίου είναι κρυστάλλινοι και τέλειοι αγωγοί του φωτός. Πίνουν το φως και το διοχετεύουν σε όλο το οικοδόμημα του σώματος και της αύρας.

Υπάρχει ένα δίκτυο από αιθερικούς νευρώνες παντού σε όλο το σώμα και το αυρικό πεδίο. Σκοπός του δικτύου αυτού είναι η μεταφορά της πεμπτουσίας των φωτονίων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οντότητας, ώστε να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός της εξισορρόπησης των ενεργειακών κέντρων.

Μέσα στην αίθουσα της καρδιάς, το λευκό-ροζ φως είναι εκθαμβωτικό και διοχετεύεται στο δίκτυο των αιθερικών νευρώνων, που μοιάζει με ένα δέντρο από υγρό κρύσταλλο, με χιλιάδες διακλαδώσεις που ψιθυρίζουν κελαηδώντας τα μηνύματα-κωδικούς του φωτός. Τα ανάλογα μηνύματα-κλειδιά φτάνουν στους ανάλογους δέκτες, ξεκλειδώνοντας πτυχές της ύπαρξης που περίμεναν υπομονετικά κλειδωμένες.
Παντού, σε ολόκληρο το πεδίο σας, ανοίγουν ταυτόχρονα κουτάκια διαφόρων μεγεθών, σχημάτων και χρωμάτων. Το καθένα από αυτά τα κουτάκια, καθώς ανοίγει, βγάζει έναν αναστεναγμό που ο καθένας είναι μία νότα. Χιλιάδες κουτάκια ανοίγουν και χιλιάδες αναστεναγμοί-νότες ακούγονται και το βάθος έρχεται στην επιφάνεια για να αλλάξει το σύστημα διακυβέρνησης της οντότητάς σας.

Οι αναστεναγμοί-νότες γίνονται σκάλες που πάνω τους σκαρφαλώνουν πληροφορίες. Μπορείτε να τις φανταστείτε  σαν χρυσές, χαμογελαστές γυναίκες, που ανεβαίνουν τις τραγουδιστές σκάλες με χάρη και σταθερότητα. Οι γυναίκες φτάνουν στην επιφάνεια και αρχίζουν να τραγουδούν σε τέλεια συμφωνία.

Τώρα άνθρωπε αφυπνίσου

Τώρα είναι η ώρα της Αφύπνισης

Εσύ το επέλεξες

Τα βάθη του Είναι αντήχησαν

από την ιαχή της απόφασής σου

Τίμα τώρα την Πηγή

ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα

της καρδιάς σου

Αγάπησε τον Άνθρωπο γιατί

είναι ένα καλούπι που 

με αγάπη έφτιαξες

για να ντύσεις τη θεϊκή σου υπόσταση

Είσαι στ' αλήθεια Άπειρο

και τα όρια είναι το Παιχνίδι σου

Χαμογέλα τώρα με τα μάτια της Ψυχής

και κοίταξε κατάματα το Φως σου

Ποτέ πια δε θα τυφλωθείς

Μόνο θα πάλλεσαι με Επίγνωση

Και θα τη μοιράζεσαι με τον Εαυτό σου

Που θα τον αναγνωρίζεις μέσα

σε όλες τις οντότητες που θα 

συναντάς στο μονοπάτι σου

Απρίλιος 2014

 

Σπόροι Ιδεών

Υπάρχει τόση πληροφορία στις μέρες μας για τα μεταφυσικά, για την επίγνωση πάνω στα της ύπαρξης, για την αφύπνιση από τη λήθη της ψευδαίσθησης, για τη φύση της αγάπης. Τόσοι και τόσοι δάσκαλοι δίδαξαν για όλα αυτά, έδωσαν το παράδειγμα ζώντας οι ίδιοι τις υψηλές διδασκαλίες περί της θεϊκής συνειδητότητας, της συνειδητοποίησης της θείας ταυτότητας του ανθρώπου και όλων των οντοτήτων του σύμπαντος.

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και όντως δεν έχει υπάρξει προηγούμενο στην ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας, στα πλαίσια της γνωστής (ας το πούμε) σε μας ιστορίας. Γίνεται κυριολεκτικά πληροφοριακός χαμός. Η γνώση που κάποτε ήταν κτήμα των μυστικιστών, σήμερα έχουμε φτάσει να μπορούμε να τη βρούμε στα περίπτερα ή με ένα κλικ. Κλικ και γνώση.

Καλά όλα αυτά, αλλά τί γίνεται με την πράξη; Τί γίνεται με το βίωμα της θεωρίας; Διαβάζεις κάτι και σε συγκινεί, σου μιλάει βαθιά μέσα σου, κάνει την καρδιά σου να σκιρτά, αλλά με το που αφήνεις το διάβασμα για να συνεχίσεις την καθημερινότητά σου, αρχίζει να σβήνει εκείνο το απίστευτο συναίσθημα και μετά επιστρέφεις στις ίδιες αντιδράσεις που προέρχονται από τα καλούπια του εγώ.

Τί γίνεται λοιπόν με το βίωμα αυτού του κομματιού πληροφορίας που σε συνεκίνησε; Πώς γίνεσαι αυτό, εφόσον σου ξύπνησε κάτι μέσα σου, αφού σε συγκλόνησε και θα ήθελες όσο τίποτε άλλο να το κάνεις κομμάτι της ζωής σου;

Πιστεύω πως ό,τι πληροφορία έρχεται προς το μέρος μας, ό,τι μας αγγίζει και μας δονεί μέσα μας, το έχουμε έλξει εμείς οι ίδιοι, το έχουμε καλέσει είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, γιατί η επιθυμία, άσχετα αν είναι συνειδητοποιημένη ή όχι, παρακινεί τη διαδικασία της υλοποίησης. Όλα ξεκινούν από μια ιδέα, ένα θέλω, ένα μακάρι. Στην αρχή μπορεί το σήμα, ο σπόρος, να είναι πολύ αδύναμος, αλλά αν συνεχίσουμε να τον ποτίζουμε με μια αυξάνουσα επιθυμία, κρατώντας στη σκέψη μας όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα, την ιδέα, το επιθυμητό αποτέλεσμα, το όραμα, βάζουμε σε κίνηση το μηχανισμό της μετατροπής της σκεπτομορφής του αντικειμένου ή κατάστασης που λαχταράμε, σε ύλη, σε "πραγματικότητα", όπως την αντιλαμβάνονται οι πέντε εξωτερικές μας αισθήσεις.

Σ'αυτό βέβαια βοηθά εξαιρετικά το να μη βάζουμε συνεχώς τρικλοποδιές στην πίστη μας ότι είναι πιθανό ή δυνατό να πραγματοποιηθεί αυτό που ονειρευόμαστε, μα είναι τόσο συνηθισμένο συστατικό στην όλη χημική ένωση η απογοήτευση, που είναι παιδί του φόβου, που τις περισσότερες φορές καταδικάζουμε τις πιο φωτεινές μας ιδέες πριν καν τολμήσουν να συνειδητοποιήσουν την πιθανότητα της υλικής τους έκφρασης.

Το να μη πιστεύουμε όμως ότι μπορούμε να καταφέρουμε στο να δημιουργήσουμε κάτι υπέροχο για μας, είναι κι αυτό επίσης μια ιδέα. Ήταν κι αυτό ένας αδύναμος σπόρος στην αρχή, πριν αρχίσουμε να τον ποτίζουμε, με μια αυξανόμενη επιμονή πάνω στη φοβισμένη σκέψη πως δεν έχουμε τη δύναμη ή δεν εξαρτάται από μας, ή ακόμη ότι δεν αξίζουμε να μας συμβεί κάτι υπέροχο.

Έτσι δυναμώνει ο σχεδόν ανύπαρκτος σπόρος κι από απλή σκεπτομορφή, από φευγαλέα ιδέα, καταλήγει να γίνει πραγματικότητα που με την ισχυρή της πειθώ επηρεάζει ολόκληρο το σκεπτικό μας σχετικά με τη λειτουργία της ζωής, με τους μηχανισμούς της ίδιας της ύπαρξης.

Όταν ριζώσει λοιπόν ο σπόρος μιας ιδέας και ανθίσει μέσα μας, μετατρέπεται σε πραγματικότητα και συνήθως αδιάσειστη, οπότε, ίσως θα ήταν χρήσιμο να το είχαμε υπ' όψη μας αυτό καθώς επιλέγουμε τις ιδέες που πρόκειται να μεταφέρουμε στο υλικό πεδίο και ειδικά εκείνες που έχουμε ασπαστεί από πηγές που βρίσκονται έξω από μας.

Απρίλιος 2014

Βότσαλο

Χαιρετώ σε πλάσμα του φωτός και του σκότους

Ήρθα απόψε να σου θυμίσω

Να σου θυμίσω πως η ακρογυαλιά έχει πολλά βότσαλα

Ένα είσαι κι εσύ

Το κύμα σας βρέχει όλα

Ανάλογα με το χρώμα και τη στιλπνότητά σας,

δέχεστε το νερό πάνω σας διαφορετικά