Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Ευλόγησόν με Θεία Έμπνευση

Ευλόγησον ευλόγησον
Και μες στα ευλόγησον
και τους μάρτυρες
Ανοίγω σιγά σιγά τις πύλες της Έμπνευσης,
Να ρεύσει και να παρασύρει 
τους φελλούς της σκέψης

Φαντάζομαι τους ειρμούς να ξεχύνονται
σα φουσκωμένο ποτάμι το Χειμώνα

Σαν αίμα σε πρησμένη φλέβα
που προσπαθεί να μεταφέρει 
όση περισσότερη ζωή την αφήνουν
τα περιορισμένα της τοιχώματα

Φαντάζομαι την Έμπνευση
σαν έναν απ'αυτούς τους μυώδεις ήρωες 
στις ταινίες δράσης,
που εκεί που τους έχουν αλυσοδεμένους,
με τη σιγουριά ότι έχουν εξουδετερωθεί,
αυτοί ανακαλύπτουν την κρίσιμη ρανίδα θάρρους
και με μια βαθιά ανάσα εξαπολύουν
τη δύναμη που τους δίνει ο ακραίος εγκλωβισμός
και κάνοντας τις αλυσίδες κομμάτια,
αφήνονται στην κόκκινη θύελλα
του ζωτικού ρεύματος

Φαντάζομαι το συνειρμό 
σαν ένα κοπάδι από άγρια άλογα
που καλπάζει στα φαιά λιβάδια,
σταματώντας κάθε λίγο 
να πιει από λίμνες ορμόνης
και να ορμά μέσα από ένα ηχητικό σύννεφο
χλιμιντρισμάτων και χρεμετισμάτων,
τσακίζοντας και το τελευταίο όρθιο
λεπίδι γρασιδιού,
μέχρι και τη στερνή, φτωχή αντίσταση
απέναντι στη χιονοστιβάδα του πάθους

Το πάθος αυτό μπορώ να το φανταστώ
σα χαρούμενο γίγαντα του χάους
να ποδοπατά τα σκουριασμένα μηχανήματα
μέσα σ'ένα γκρίζο και στείρο εργοστάσιο

Όπως και σα ντράμερ
που ξεσπά πάνω στα τύμπανά του
στη μέση μιας καθωσπρέπει όπερας,
με ιστούς αράχνης κάτω απ'τα καθίσματα

Αυτές και πλήθος άλλων εικόνων
σχηματίζουν τα παιχνιδιάρικα μόρια της Έμπνευσης,
καθώς αφαιρώ ένα ένα τα καρφιά
από τις σανίδες που μπλοκάρουν 
τη μεγαλειώδη της πύλη

Αυτή με τους ανάγλυφους ήρωες 
και τα περίτεχνα σκαλίσματα κοσμικών οντοτήτων,
τα πολύχρωμα ψηφιδωτά με σουρεαλιστικές σκηνές
 από άλλες διαστάσεις
και τα λαμπρά φανάρια από άγνωστα μέταλλα 
και χρωματιστό γυαλί 
από την άμμο μακρινών πλανητών

Ευλόγησόν με, Θεία Έμπνευση
να κρατώ την Πύλη σου
διάπλατα ανοιχτή,
τουλάχιστον μέχρι την ευτυχισμένη στιγμή
που θα διαβώ ο ίδιος
το ιερό κατώφλι της...

Σεπτέμβριος 2014


Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Κι όμως δε βάζω κάτω την πένα

Οι λέξεις δε μπορούν να σε περιγράψουν

Κι όμως δε βάζω κάτω την πένα

Επιμένω να υλοποιώ τα συναισθήματά μου
σε μελάνι και βιαστικά γράμματα

Διψώ να εκφραστώ

Διψώ να εκφράσω το άφατο

Διψώ να εκφράσω αυτό που δε μπορεί
να εκφραστεί με λέξεις

Είναι ένα παιχνίδι που σκαρφιστήκαμε
για να κρύβουμε τον ελέφαντα
πίσω από ένα μικρό λουλουδάκι

Παίζω το παιχνίδι αραδιάζοντας τις λέξεις
προσπαθώντας να κρύψω μέσα τους 
αυτό που δε μπορεί να κρυφτεί στ'αλήθεια

Κι οι λέξεις χαχανίζουν πονηρά
γνωρίζοντας πως υπηρετούν
ένα σκοπό θεατρικό

Πως είναι ήρωες μιας παράστασης
ενός ηθοποιού που είναι ο ίδιος θεατής
του εαυτού του

Και οι λέξεις συνεχίζουν πάντα να μη μπορούν να σε περιγράψουν


Μάιος 2014

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Στους Δρόμους των Αγγέλων: Ένα ζευγάρι δεν είναι δύο πρόσωπα είναι δύο συστήμ...

Στους Δρόμους των Αγγέλων: Ένα ζευγάρι δεν είναι δύο πρόσωπα είναι δύο συστήμ...: Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν δεν έχουμε ερωτικό σύντροφο; Υπάρχει καλή και κακή αγάπη; Κάθε ζευγάρι είναι μια σχέση εξου...

απόσπασμα από τη Νέα Γη του Έκχαρτ Τόλλε

Το εγώ δεν κάνει λάθος, είναι απλά ασυνείδητο. Όταν παρατηρείτε το εγώ μέσα σας, αρχίζετε να κινείστε πέρα από αυτό. Μη παίρνετε το εγώ υπερβολικά στα σοβαρά. Όταν εντοπίζετε εγωιστική συμπεριφορά μέσα σας, χαμογελάστε. Κάποιες φορές μπορεί ακόμη και να γελάσετε. Πώς μπορεί η ανθρωπότητα να πέφτει σ'αυτή την παγίδα ασταμάτητα; Πάνω απ' όλα, να ξέρετε ότι το εγώ δεν είναι προσωπικό. Δεν είναι αυτό που είστε. Αν θεωρείτε το εγώ προσωπικό σας πρόβλημα, αυτό είναι απλά περισσότερος εγωισμός.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Κατάματα

Κατάματα σε κοιτώ
και γυρίζεις το βλέμμα μου με γλύκα

Είσαι καθρέφτης ισχυρός
που με χαστουκίζει
όταν νιώθω αυτολύπηση

Παίρνεις τον εγωισμό μου
και τον κάνεις μαστίγιο
και με χτυπάς μέχρι να καταλάβω
πως εγώ κατευθύνω το χέρι σου

Πως λάμπω όταν με κοιτάζεις με αγάπη 


Μάιος 2014

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Βούρκος με τα Διαμάντια

Τ'αρπακτικά νύχια της σκέψης
χώθηκαν πάλι 
στην πορώδη μου αντίληψη

Ζέχνει ο βούρκος με τα διαμάντια

Πότε τον μυρίζω, πότε όχι

Τα επίπεδα διαβαίνω
Πότε απότομα, πότε ομαλά

Κι ο πόνος είναι σκληρός καπετάνιος

Και τα ιστία ξεσκισμένα,
μα κρατούν 

Και οι φουρτούνες 
διαδέχονται η μία την άλλη,
πετώντας το καράβι μου 
από κύμα σε κύμα

Φέρνω στο μυαλό μου τον Οδυσσέα,
τον αδελφό μου και συνταξιδιώτη

Είχε κι αυτός τα διαμάντια του
στο βούρκο βυθισμένα,
μα το καράβι του άντεξε

Η ομίχλη πυκνή
και δε μπορώ ν'αγναντέψω
στεριά γύρω

Κι η μυρωδιά 
από το βούρκο με τα διαμάντια
βαριά

Μα κάπου κάπου χάνεται
και μαζί της σηκώνεται 
και το πέπλο της ομίχλης

Και τότε η ματιά μου
πέφτει με δέος 
σε ολόφωτα τοπία,
σε στεριές ονειρεμένες

Κι εκεί ανακαλύπτω,
μέσα σ'αιώνιες στιγμές,
την ευθύτητα της ομορφιάς του απόλυτου

Που σαν το πιο καλοτοξεμένο βέλος
διαπερνά το φίλτρο του σκότους
και την ασπίδα του φόβου

Και είμαι ανυπεράσπιστος
απέναντι στο μεγαλείο

Ένα ανυπεράσπιστο εγώ,
που είναι αναγκασμένο 
να κοιτάξει στον καθρέφτη

Και ν'ατενίσει την ψεύτικη επιφάνεια του βούρκου

Και την άχρονη πραγματικότητα των διαμαντιών

Και να συνειδητοποιήσει,
έστω και για ένα λαμπρό ψίγμα χρόνου,
πως οι φουρτούνες ξεπλένουν τα διαμάντια


Αύγουστος 2014