Αναρωτιέμαι

Δροσερό πρωινό

Στάλες δροσιάς

γεμίζουν τη συνειδητότητα

Σπαρμένος με λευκά κρίνα

ο κήπος

Να είν'αλήθεια 

αυτό που σκέφτομαι;

Πως κάπου εκεί, 

πέρα απ'τα όνειρα,

βρίσκεται μια λίμνη

με ολόφωτη αγάπη;

Πως πέρα εκεί, 

πίσω απ'τον τοίχο του ψέματος, 

χορεύει ο θρίαμβος του ανθρώπου;

Περπατώ στο γρασίδι

κι αναρωτιέμαι

Αν κάποιος άκουγε το χτύπο

της καρδιάς μου,

θα χαμογελούσε με νόημα;

Αν το πάθος μου μεταφραζόταν 

σε άνθρωπο,

θα ήταν το βλέμμα του καθάριο;

Και συνεχίζω ν'απορρέω από το στεναγμό

Και συνεχίζω ν'απορρέω από τη λήθη

Μα κλείνω κάποιες φορές τα βλέφαρα

κι ατενίζω τη γαλήνη

Με το πηχτό της, 

σκούρο,

διαστημικό πέπλο

Μάρτιος 2014

Στο Λαβύρινθο της Σκέψης

Πόνος βαθύς

Πόνος που ξεσκίζει

την επιφάνεια της ύπαρξης

Ατελείωτος φαντάζει

μέσα στου φόβου την ψευδαίσθηση

Ο εγκλωβισμός είναι σαν από ατσάλι

Χτυπάς με τις γροθιές μέχρι να ματώσουν

και στο τέλος αισθάνεσαι πως το αίμα σου

θρέφει το ατσάλι

ή απλά το διακοσμεί

Χαμένος μέσα στο λαβύρινθο της σκέψης

αγκομαχάς με πνεύμονες σφιγμένους

Δε μπορείς να πιστέψεις τίποτα

Ίσως γιατί πληγώνεται το φτωχό σου μυαλό

από μυριάδες θραύσματα

από τις οβίδες της φοβισμένης πίστης των άλλων

Λες να'μαι καλύτερος εγώ απ'αυτούς;

αναρωτιέσαι

Μα δεν το αισθάνεσαι

Μήπως κι εκείνοι σκέφτονται το ίδιο;

Και ποιοί είναι αυτοί οι άλλοι;

Αφού δεν είσαι σίγουρος αν υπάρχουν καν

Και συνεχίζεις να σέρνεις τα πόδια σου

στο λαβύρινθο της σκέψης

Αύγουστος 2014

Στο Δρόμο προς την Αλήθεια

Πολύτιμη σιωπή

Δώρο του εαυτού

προς τον εαυτό

Στο δρόμο προς την Αλήθεια

Πνιγμένος στα μουρμουρητά

Φωνές του πόνου

Συμφυρμός ψιθύρων

Λαβύρινθος κραυγών

Στην αίθουσα των ψευδαισθήσεων

Παραισθησιογόνες εμπειρίες

Κοάζοντας, τα πλάσματα

που ο φόβος γεννά

Σερνάμενα τραβούν το εγώ

προς το βούρκο της λήθης

Κι ο σπαραγμός της θυμωμένης ιαχής

αντιλαλεί στην αίθουσα των ψευδαισθήσεων

Κι ο οδυρμός της λαβωμένης καρδιάς

ενώνεται με τα εγκεφαλικά κύματα

που παφλάζουν σκάζοντας βίαια

πάνω στα βράχια της άκαμπτης λογικής

Στο δρόμο προς την Αλήθεια

Τα πόδια πληγιάζουν

πάνω σε χαλίκια κοφτερά

Ακονισμένα από εργαλεία

που υπηρετούν το φόβο

Εκεί, αίμα πάνω στα χαλίκια

Μέχρι ο φόβος να χάσει την κόψη του

Εκεί, τα κύματα του μυαλού

να χαστουκίζουν το βράχο της λογικής

Μέχρι να λιώσει

και να γίνει κι αυτός κύματα

Εκεί, κραυγάζοντας τραχιά μέσα στο χάος

Μέχρι να κλείσει ο λαιμός

Και να βασιλέψει η σιωπή...

Αύγουστος 2014