Καθώς κυλάει το νερό της λήθης
Και σκάβει της ύπαρξης το μεδούλι
Προχωρώ στο μονοπάτι μου σκυφτός
Κοιτώντας τις πλάκες που το στρώνουν
Κάποιες είναι γκρίζες κι άγριες
Κάποιες είναι λείες και γαλακτώδεις
Άλλες τραγουδούν μελωδίες αγγελικές
Κι άλλες ουρλιάζουν σαν την κόλαση
Το βλέμμα μου τις αγκαλιάζει μία μία
Και τις ζυγίζει ανεξαιρέτως
Και κάθε φορά χαμογελώ
Απαράλλαχτα για καθεμιά τους
Και η Καρδιά της Ύπαρξής μου
Σκυρτά με ζέση
Όλες οι πλάκες είναι εδώ
Για τα δυο μου πόδια
Κι αυτά βαδίζουν πατώντας
Πάνω σε όλες τους
Με την ίδια πίεση
Γιατί όλες τους συνθέτουν το μονοπάτι μου
Ακόμη κι αυτές που φαίνονται έτοιμες
να ξεκολλήσουν και να πέσουν στο κενό
Και κάθε βήμα είναι σίγουρο
Και κάθε βήμα σταθερό
Καθώς προχωρώ στο μονοπάτι μου σκυφτός
Κοιτώντας με αγάπη τις πλάκες που το στρώνουν
Απρίλιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου