Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Μια Βουτιά

Λέω να κάνω μια βουτιά

Μια βουτιά στα βαθιά

Κάτω από τα κύματα

Στην ηρεμία των υδάτων

Στη γαλήνη του υγρού στοιχείου

Νιώθω κατευθείαν την ελαφρότητα
που μου δίνει

Η άνωση υποστηρίζει το σώμα μου
κι αφήνομαι

Απρίλιος 2014

Έμπνευση, ύπαρξη, άπειρο, όρια...

Έμπνευση, κάτι που πνέει από μέσα, ένας άνεμος που προέρχεται από κάποιο εσωτερικό κέντρο. Από κάποια γεννήτρια μήπως που λειτουργεί σε κάποιο σκεπτοεργοστάσιο του εγκεφάλου ή μήπως η έμπνευση δε γεννάται, αλλά συλλαμβάνεται από κάποια εσωτερική κεραία, που σαν το ραδιόφωνο, διαβάζει τα κοσμικά κύματα και λαμβάνει αυτά στη συχνότητα των οποίων είναι στραμμένη;

Η ύπαρξη σύμφωνα με τους μεταφυσικούς είναι άπειρη, δίχως αρχή και τέλος. Δε γεννιέται και δεν πεθαίνει τίποτε. Όλα υπάρχουν, όλα είναι ταυτόχρονα και όλα είναι ένα. Όλες οι ιδέες, οι σκέψεις, οι εμπνεύσεις, υπάρχουν ταυτόχρονα και είναι στη διάθεσή μας, αρκεί να μπορούμε να κουρδιστούμε στο συχνοτικό τους εύρος. Είναι ενδιαφέρον το πως δύο και παραπάνω άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν το ίδιο ή πολύ παρόμοιο πράγμα την ίδια στιγμή ή περίοδο, ανάλογα με το πόσο παρόμοια λειτουργούν στη ζωή (μπορεί βέβαια να μην έχει καμία σχέση το αν λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο στη ζωή τους, κάτι κοινό υπάρχει όμως μεταξύ τους...). 

Ο τρόπος σκέψης μας καθορίζει ένα ρυθμό, μία συχνότητα στην οποία εκπέμπουμε, στην οποία παλλόμαστε. 

Μία συχνότητα, μπορεί να είναι πεδίο ύπαρξης; Μπορεί μία συχνότητα να είναι ένας κόσμος στον οποίο να συνυπάρχουν συγκεκριμένες ιδέες, ή συγκεκριμένη ύλη; Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως τα όρια ενός βασιλείου ύπαρξης καθορίζονται από την πύκνωση ή την αραίωση των σωματιδίων της Δημιουργίας; 

Όταν όμως όλο αυτό σύστημα τοποθετηθεί στα υπερ-πλαίσια του απείρου τί γίνεται; Κάτι που υπάρχει σε ένα υπερ-σύμπαν χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς όρια, δε χάνει αυτομάτως τις ιδιότητές του; Γιατί οι ιδιότητες δε βασίζονται πραγματικά σε ένα παιχνίδι αντιθέτων; Για να είναι ένα αντικείμενο μικρό, δεν πρέπει να μπορεί να συγκριθεί με ένα μεγαλύτερο; Ένα σύστημα, για να έχει όρια και κανόνες ή νόμους, δεν πρέπει να κινείται πάνω σε ένα όχημα κρίσης και σύγκρισης;  

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Ζυγίζοντας τις Πλάκες

Καθώς κυλάει το νερό της λήθης
Και σκάβει της ύπαρξης το μεδούλι
Προχωρώ στο μονοπάτι μου σκυφτός
Κοιτώντας τις πλάκες που το στρώνουν

Κάποιες είναι γκρίζες κι άγριες
Κάποιες είναι λείες και γαλακτώδεις
Άλλες τραγουδούν μελωδίες αγγελικές 
Κι άλλες ουρλιάζουν σαν την κόλαση

Το βλέμμα μου τις αγκαλιάζει μία μία
Και τις ζυγίζει ανεξαιρέτως

Και κάθε φορά χαμογελώ
Απαράλλαχτα για καθεμιά τους
Και η Καρδιά της Ύπαρξής μου
Σκυρτά με ζέση

Όλες οι πλάκες είναι εδώ
Για τα δυο μου πόδια
Κι αυτά βαδίζουν πατώντας
Πάνω σε όλες τους
Με την ίδια πίεση

Γιατί όλες τους συνθέτουν το μονοπάτι μου
Ακόμη κι αυτές που φαίνονται έτοιμες
να ξεκολλήσουν και να πέσουν στο κενό

Και κάθε βήμα είναι σίγουρο
Και κάθε βήμα σταθερό
Καθώς προχωρώ στο μονοπάτι μου σκυφτός
Κοιτώντας με αγάπη τις πλάκες που το στρώνουν

Απρίλιος 2014

  

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Η Γιαγιά


Μια γιαγιά μαζεύει φασκόμηλο
Την πονάει η μέση μα δε σταματά

Χαμογελά στα λουλούδια
με ξεδοντιάρικο χαμόγελο

Ο ήλιος της ζεσταίνει τα μέλη
που ολοένα και δυσκολεύονται

Τα νύχια της είναι μαύρα
αλλά δεν την πειράζει

Τα ξέπλεκα μαλλιά της 
είναι γκρίζα και κυματίζουν

Ψάχνουν να ενωθούν με το χώμα
Να ρουφήξουν τη ζωή

Ακόμα λίγο και θα τα καταφέρουν

Το φασκόμηλο στερεύει και
σηκώνεται να φύγει

Σκυφτή απομακρύνεται και
μια μαργαρίτα την αποχαιρετά

Ο αριθμός των πετάλων τής
υπόσχεται αγάπη...

Μάρτιος 2014

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Συνειδητοποιώντας τη φύση του φόβου

Ο οργανισμός και η πνευματική μας κατάσταση επιβαρύνονται συνεχώς από τις ασυνείδητες πράξεις και σκέψεις μας. Έχουμε συνήθειες από την παιδική ηλικία που μας καθιστούν κάτι σαν αυτόματα. Ολόκληρη η συμπεριφορά μας βασίζεται κυρίως πάνω στις συνήθειές μας. Έλκουμε τα συμπεριφορικά μας καλούπια ανάλογα με τις επίκτητες φοβίες μας. Αν ριζώσει κάποιος φόβος στο μυαλό μας και μείνει εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα και συνεχίσουμε να του δίνουμε τροφή με κάθε ευκαιρία, αποκτά υπόσταση και γίνεται μέρος της καθημερινότητας. Αποκτά την ψευδαίσθηση της ύπαρξης. Γίνεται υπαρκτός για μας και υπολογίσιμος. Ουσιαστικά γίνεται μια οντότητα με τη δική της ζωή, δημιουργημένη από την ενέργεια που στην αρχή τής δίνουμε και που στη συνέχεια μας κλέβει χωρίς να το συνειδητοποιούμε, καθώς έχει περάσει στη σφαίρα του εαυτού, της προσωπικότητας, του εγώ. Είναι πια χαρακτηριστικό μας και ίσως και να μας είναι δύσκολο να φανταστούμε τον εαυτό μας χωρίς αυτό.

Όταν ο φόβος γίνει μέρος του εαυτού μας, τότε χρησιμοποιεί το πρόσωπό μας, χρησιμοποιεί τη βιτρίνα μας, την προσωπικότητα που έχουμε δομήσει για να λειτουργούμε στην κοινωνία. Έτσι μας μεταφέρει τα μηνύματά του, μεταμφιεσμένα σε σκέψεις που είναι φαινομενικά δικές μας. Συνήθως είμαστε πια πολύ μπερδεμένοι ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι σκέψεις δε μας ανήκουν. 

Κάπως έτσι λοιπόν τρέφεται ο φόβος. Γιατί ο φόβος τρέφεται με το όμοιό του. Ο φόβος είναι ένας κανίβαλος που τρέφεται με το είδος του. 

Πώς σπάει όμως αυτός ο κύκλος; Πώς έρχεται η συνειδητοποίηση; Χρειάζεται μήπως να παλέψουμε; Χρειάζεται να πολεμήσουμε το φόβο; Σκέφτομαι πως αν φοβηθούμε το φόβο, μάλλον του δίνουμε ακόμη περισσότερη τροφή. Αν θυμώσουμε με το φόβο, παράγουμε πάλι αρνητική ενέργεια η οποία τον θρέφει.Αν λυπηθούμε το φτωχό εαυτό μας που έχει μπλέξει έτσι, αρνητική ενέργεια. Χορτάτος ο κύριος φόβος. Όταν ο άνθρωπος πολεμάει εναντίον κάποιου, εναντίον κάποιας κατάστασης, κάποιου προβλήματος, το κάνει επειδή φοβάται αυτό που πολεμάει. Και αυτό που πολεμάει αντιπροσωπεύει το φόβο ουσιαστικά. Οπότε φοβάται το φόβο και τον πολεμάει, κινούμενος από φόβο. Η βενζίνη που είναι το καύσιμο του κινητήρα του είναι ο φόβος, ακριβώς αυτό από το οποίο θέλει να απελευθερωθεί. Αντί δηλαδή να τον καταπολεμήσει, τελικά τον θρέφει με το όμοιό του. 

Και είμαστε τόσο μπερδεμένοι από το φόβο κι έχουμε χτίσει τόσο παχύ τοίχο μπροστά από το φόβο γιατί δε θέλουμε ούτε καν να τον σκεφτόμαστε, που στην ουσία του κάνουμε επίθεση στα τυφλά. Χτυπάμε από δω κι από κει  μέσα στο σκοτάδι, τραυματίζοντας ό,τι βρούμε στο δρόμο μας, με την ελπίδα να βρει η λεπίδα μας έστω κι ένα κομματάκι από το φόβο-εχθρό. Έτσι καταλήγουμε να τραυματίζουμε κομμάτια του εαυτού μαςπου αγαπούμε, που τονίζουν τη χαρά στην ύπαρξη.

Τί κάνουμε τότε; Τί μπορούμε να κάνουμε ώστε να μη συμπαρασύρουμε στην τυφλή μας επίθεση τη δημιουργική μας, τη φωτεινή μας πλευρά; 

Μπορούμε άραγε ν'αφήσουμε αυτή την πλευρά να μας καθοδηγήσει; Η φωτεινή μας πλευρά, ο ενθουσιώδης μας εαυτός, ο δημιουργικός και εκ φύσεως χαρούμενος εαυτός, συνδέεται με το ένστικτο, με την έμπνευση, με την εσωτερική φωνή της σοφίας, με τη βαθιά σιγουριά πως η αγάπη είναι το δομικό υλικό της ύπαρξης, κι ότι απλά, στο πεδίο που κατοικούμε, εκφράζεται σε φως και σκοτάδι. 

Μπορούμε άραγε κάπως έτσι ν'αποδεχτούμε το φόβο ως ένα χρήσιμο σκαλοπάτι, που, έχοντας συνειδητοποιήσει το σχήμα, το μέγεθος και την υφή του, μπορεί να μας βοηθήσει ν'ανέλθουμε αντιληπτικά; Είναι δυνατόν, αναγνωρίζοντας τους φόβους μας, κοιτώντας τους κατάματα, να καταφέρουμε να δούμε πίσω από τη μάσκα τους και ν'αντιληφθούμε ότι οι φόβοι είναι η ίδια αυτή μάσκα και μόνο; Ότι ο φόβος είναι ένας ρόλος δηλαδή...κι ότι ο ηθοποιός που τον υποδύεται είναι...η Αγάπη;


Απρίλιος 2014 



 

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Το Φως της Φαντασίας


Μπορείς πάντα να φαντάζεσαι ό,τι θες. Άσε τη φαντασία να καλπάζει στα φανταστικά λιβάδια, σαν άγριο άλογο ή ενθουσιώδης μονόκερος! Η φαντασία είναι το εργαλείο που διαθέτει ο άνθρωπος ώστε ν'ανοίξει σιγά σιγά το παράθυρο που έχει θέα τον Ανώτερο Εαυτό.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως δεν έχουν φαντασία. Αυτό είναι κάτι το άτοπο. Η φαντασία είναι ο σπόρος που φυτεύτηκε στις νοήμονες υλικές οντότητες για να παίξουν το παιχνίδι της ενθύμισης. Η φαντασία είναι ο απόηχος της ελευθερίας της ψυχής. Είναι εκεί για να ψιθυρίζει συνεχώς τους μαγικούς της στίχους. Είναι υπεύθυνη για το μυικό τόνο της πνευματικότητάς μας. 
 Και αν ο άνθρωπος που θα καταλάβει τη χρήση της την εξασκήσει, τότε το μονοπάτι του διανθίζεται με σοφία, δημιουργικότητα, ενθουσιασμό.

Το φως της φαντασίας δυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα της ολότητάς μας και διαβρώνει τα τείχη των καλουπιών που μας απομυζούν, που μπλοκάρουν το καθαρό μας βλέμμα, το βλέμμα που αντικρύζει κατάματα την Αγάπη της Ύπαρξης. 

Φαντάσου αδελφέ. Φαντάσου αδελφή. Φαντάσου οτιδήποτε και φτάσε στα άκρα, ώστε να δεις πόσο πιο μακριά από αυτά μπορείς να πας. Δε θέλει πολύ. Ένα μικρό σπρωξιματάκι μόνο. Έπειτα το όχημα της φαντασίας παράγει από μόνο του την ενέργεια που χρειάζεται για να ταξιδέψει. Είναι στη φύση της φαντασίας να ταξιδεύει και να μεταφέρει τη συνειδητότητα σε νέα τοπία, έτοιμα προς εξερεύνηση.

Η φαντασία είναι το όχημα και η συνειδητότητα ο επιβάτης. Αφαιρέστε τα "όχι" και τα "μα" από το όχημα της φαντασίας κι αφήστε την έμπνευση να πνεύσει μέσα σας τον άνεμο του ενθουσιασμού, της εν θεώ ουσίας.

Η αντίληψή μας χρειάζεται τη φαντασία και τους ψιθύρους των "φαντασμάτων" της...