Η συχνότητα ανεβαίνει,
στιγμή με τη στιγμή νιώθω τους παλμούς του σύμπαντος.
Η κραυγή του Χρόνου που πεθαίνει επιβραδύνοντας.
Ξυπνώ, ξυπνώ μετά την αιώνια λήθη.
Φώτα παντού, στον ουρανό, μέσα στα μάτια μου.
Το ρίγος της νέας αυγής κατεβαίνει τα σκαλοπάτια του πύργου
στο κέντρο της πλάτης μου κι ακούω τον αντίλαλο
απ' τις πατημασιές στο κρανίο μου.
Κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη
κι αντικρύζω το αέναο δέος,
την αντίπερα όχθη
στην οποία ήδη βρίσκομαι.
Το κενό ανάμεσα στα κομμάτια μου είναι γεμάτο μ' εμένα.
Μάρτιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου