Το Μαγικό Φίλτρο της Αναγέννησης

Καθώς κλείνω τα μάτια μου
Με τυλίγει η αμνησία
Ξεχνώ τα εγκόσμια
Κι αποτραβιέμαι στο προσωπικό μου Σύμπαν

Νιώθω την ασφάλειά του
Τη ζεστασιά της δημιουργία μου

Ποταμός εικόνων κι αισθήσεων ρέει εντός μου
Και μια μελωδία ηχεί

Τη γνωρίζω
Εγώ τη συνέθεσα

Μέσα της ακούω τα πουλιά του ονείρου
Ακούω το νερό που κελαρύζει
Υπενθυμίζοντάς μου τη Ροή της Αλλαγής

Στο βάθος βουνά χιονοσκέπαστα
Λάμπουν μέσα σ' ένα Φως χρυσαφένιο
Ένα φως που το υποδέχονται
Τα μάτια της Ψυχής μου
Σαν παλιό φίλο

Με αγκαλιάζει κι αναστενάζω
Νιώθω το βάρος της θλίψης να ελαφραίνει

Το φως παίρνει τη μορφή χρυσού Αγγέλου
Και η επιρροή της φωτεινής αγκαλιάς δυναμώνει

Ακουμπώ επιτέλους το κεφάλι μου στον ώμο του
Και πριν το καταλάβω
Δάκρυα αναβλύζουν

Καθαρίζουν το βλέμμα μου
Σχηματίζουν ένα ρυάκι
Που καταλήγει στα πόδια μου
Όπου και ξεπλένει τη σκόνη

Όλη η γκρίζα σκόνη υποχωρεί
Και νιώθω τη φρεσκάδα να αναζωογονεί τα κύτταρα

Οι σκληρές πατούσες μεταμορφώνονται
Σε μαλακές πατούσες βρέφους

Νιώθω το Φως να εισέρχεται ανάμεσα στα κύτταρα
Και να τα φροντίζει ένα προς ένα

Τα πόδια μου μοιάζουν με σωλήνες
Μέσα από τους οποίους
Ρέει το μαγικό φίλτρο της Αναγέννησης

Ανεβαίνει λούζοντας ένα ένα τα κέντρα μου
Βυθίζοντάς τα σε μια ευχάριστη, υγρή λιακάδα

Πάλλονται από τον ήχο της Γαλήνης

Η μελωδία μοιάζει να έρχεται από τις κορυφές των λαμπερών βουνών

Ακούω τον ψίθυρό της στο μυαλό μου
Κι αντιλαμβάνομαι πως υπήρχε πάντα εκεί

Είναι η συμφωνία της Ουσίας μου
Και την εκπέμπει η Ύπαρξή μου
Είναι το τραγούδι μιας χορωδίας
Όπου όλες οι φωνές απορρέουν από μία

Ακούγοντας τη μουσική θυμάμαι
Θυμάμαι την αγαλλίαση
Θυμάμαι τη δίχως βάρος αιώρηση

Είμαι ένα πούπουλο μέσα στον Άνεμο του Απείρου
Μα είμαι και το Άπειρο

Είμαι μια ηλιαχτίδα που αντανακλάται
Πάνω στην κρυστάλλινη επιφάνεια μιας λίμνης

Μα είμαι και ο Ήλιος που εκπέμπει την ηλιαχτίδα

Το μαγικό φίλτρο της Αναγέννησης
Καταλήγει εκεί από όπου ξεκίνησε

Στα μάτια μου

Καιρός να τα ανοίξω λοιπόν
Και να κοιτάξω την Ύπαρξη
Με το νέο μου βλέμμα...