Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Ψίθυρος

Βυθίστηκα και πάλι
κι άκουσα την υλικότητα να κλαίει

Άκουσα τον οδυρμό της πυκνότητας
κι αφέθηκα στην τραμπάλα
των "πραγματικοτήτων"

Αυτή τη συρροή επίπλαστων "πραγματικοτήτων"
αγναντεύω δίχως να μπορώ 
να δω ένα τέλος

Κι αναρωτιέμαι αν έχει η πραγματικότητα τέλος

Κι αναρωτιέμαι αν έχει τέλος
το να αναρωτιέμαι

Κι αναρωτιέμαι σε ποιό βαθμό
χρωματίζει το παιχνίδι της ύλης
τις ερωτήσεις μου

Κάθε συναίσθημα δε δίνει
κι άλλο τόνο στο ερώτημα;

Γιατί, κάθε σκέψη, δε χρωματίζεται
από τη διάθεση της στιγμής;

Άρα κάθε φορά που ρωτάω,
μήπως περιμένω απάντηση
ανάλογη με το πως αισθάνομαι;

Μήπως υπάρχει αντιστοιχία απάντησης και συναισθήματος
για να τηρείται μια προσωρινή ισορροπία;

Κι έτσι δημιουργώ μια αλυσίδα από σκέψεις
γεννημένες από σκέψεις
που θα γεννήσουν σκέψεις

Κι οι σκέψεις προκαλούν συναισθήματα
και τα συναισθήματα προκαλούν ακέψεις

Και το κλειστό σύστημα της ψευδαίσθησης
συνεχίζει να είναι κλειστό
τρέφοντας τον εαυτό του
με κυκλική κλεισούρα

Μα τουλάχιστον υπάρχει εκείνος ο αμυδρός ψίθυρος
που έρχεται από κάπου πέρα από το κλειστό σύστημα,
από τα ανοιχτά πεδία
όπου τρέχει ελεύθερος
ο αληθινός μου εαυτός
που δεν είναι "Ε! Αυτός!"
που δεν είναι "δεν είναι"
που είναι "Είναι"
 και ψιθυρίζει το ανύπαρκτο
χωρίς να ψιθυρίζει στ'αλήθεια

Μα εγώ τον ακούω κι ονειρεύομαι

Μα εγώ τον νιώθω κι ενθουσιάζομαι

Κι όταν τον βιώνω 
μέσα από εκλάμψεις στον πυρήνα μου...
ψιθυρίζω κι εγώ


Οκτώβριος 2014


Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Ευλόγησόν με Θεία Έμπνευση

Ευλόγησον ευλόγησον
Και μες στα ευλόγησον
και τους μάρτυρες
Ανοίγω σιγά σιγά τις πύλες της Έμπνευσης,
Να ρεύσει και να παρασύρει 
τους φελλούς της σκέψης

Φαντάζομαι τους ειρμούς να ξεχύνονται
σα φουσκωμένο ποτάμι το Χειμώνα

Σαν αίμα σε πρησμένη φλέβα
που προσπαθεί να μεταφέρει 
όση περισσότερη ζωή την αφήνουν
τα περιορισμένα της τοιχώματα

Φαντάζομαι την Έμπνευση
σαν έναν απ'αυτούς τους μυώδεις ήρωες 
στις ταινίες δράσης,
που εκεί που τους έχουν αλυσοδεμένους,
με τη σιγουριά ότι έχουν εξουδετερωθεί,
αυτοί ανακαλύπτουν την κρίσιμη ρανίδα θάρρους
και με μια βαθιά ανάσα εξαπολύουν
τη δύναμη που τους δίνει ο ακραίος εγκλωβισμός
και κάνοντας τις αλυσίδες κομμάτια,
αφήνονται στην κόκκινη θύελλα
του ζωτικού ρεύματος

Φαντάζομαι το συνειρμό 
σαν ένα κοπάδι από άγρια άλογα
που καλπάζει στα φαιά λιβάδια,
σταματώντας κάθε λίγο 
να πιει από λίμνες ορμόνης
και να ορμά μέσα από ένα ηχητικό σύννεφο
χλιμιντρισμάτων και χρεμετισμάτων,
τσακίζοντας και το τελευταίο όρθιο
λεπίδι γρασιδιού,
μέχρι και τη στερνή, φτωχή αντίσταση
απέναντι στη χιονοστιβάδα του πάθους

Το πάθος αυτό μπορώ να το φανταστώ
σα χαρούμενο γίγαντα του χάους
να ποδοπατά τα σκουριασμένα μηχανήματα
μέσα σ'ένα γκρίζο και στείρο εργοστάσιο

Όπως και σα ντράμερ
που ξεσπά πάνω στα τύμπανά του
στη μέση μιας καθωσπρέπει όπερας,
με ιστούς αράχνης κάτω απ'τα καθίσματα

Αυτές και πλήθος άλλων εικόνων
σχηματίζουν τα παιχνιδιάρικα μόρια της Έμπνευσης,
καθώς αφαιρώ ένα ένα τα καρφιά
από τις σανίδες που μπλοκάρουν 
τη μεγαλειώδη της πύλη

Αυτή με τους ανάγλυφους ήρωες 
και τα περίτεχνα σκαλίσματα κοσμικών οντοτήτων,
τα πολύχρωμα ψηφιδωτά με σουρεαλιστικές σκηνές
 από άλλες διαστάσεις
και τα λαμπρά φανάρια από άγνωστα μέταλλα 
και χρωματιστό γυαλί 
από την άμμο μακρινών πλανητών

Ευλόγησόν με, Θεία Έμπνευση
να κρατώ την Πύλη σου
διάπλατα ανοιχτή,
τουλάχιστον μέχρι την ευτυχισμένη στιγμή
που θα διαβώ ο ίδιος
το ιερό κατώφλι της...

Σεπτέμβριος 2014


Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Κι όμως δε βάζω κάτω την πένα

Οι λέξεις δε μπορούν να σε περιγράψουν

Κι όμως δε βάζω κάτω την πένα

Επιμένω να υλοποιώ τα συναισθήματά μου
σε μελάνι και βιαστικά γράμματα

Διψώ να εκφραστώ

Διψώ να εκφράσω το άφατο

Διψώ να εκφράσω αυτό που δε μπορεί
να εκφραστεί με λέξεις

Είναι ένα παιχνίδι που σκαρφιστήκαμε
για να κρύβουμε τον ελέφαντα
πίσω από ένα μικρό λουλουδάκι

Παίζω το παιχνίδι αραδιάζοντας τις λέξεις
προσπαθώντας να κρύψω μέσα τους 
αυτό που δε μπορεί να κρυφτεί στ'αλήθεια

Κι οι λέξεις χαχανίζουν πονηρά
γνωρίζοντας πως υπηρετούν
ένα σκοπό θεατρικό

Πως είναι ήρωες μιας παράστασης
ενός ηθοποιού που είναι ο ίδιος θεατής
του εαυτού του

Και οι λέξεις συνεχίζουν πάντα να μη μπορούν να σε περιγράψουν


Μάιος 2014

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Στους Δρόμους των Αγγέλων: Ένα ζευγάρι δεν είναι δύο πρόσωπα είναι δύο συστήμ...

Στους Δρόμους των Αγγέλων: Ένα ζευγάρι δεν είναι δύο πρόσωπα είναι δύο συστήμ...: Μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν δεν έχουμε ερωτικό σύντροφο; Υπάρχει καλή και κακή αγάπη; Κάθε ζευγάρι είναι μια σχέση εξου...

απόσπασμα από τη Νέα Γη του Έκχαρτ Τόλλε

Το εγώ δεν κάνει λάθος, είναι απλά ασυνείδητο. Όταν παρατηρείτε το εγώ μέσα σας, αρχίζετε να κινείστε πέρα από αυτό. Μη παίρνετε το εγώ υπερβολικά στα σοβαρά. Όταν εντοπίζετε εγωιστική συμπεριφορά μέσα σας, χαμογελάστε. Κάποιες φορές μπορεί ακόμη και να γελάσετε. Πώς μπορεί η ανθρωπότητα να πέφτει σ'αυτή την παγίδα ασταμάτητα; Πάνω απ' όλα, να ξέρετε ότι το εγώ δεν είναι προσωπικό. Δεν είναι αυτό που είστε. Αν θεωρείτε το εγώ προσωπικό σας πρόβλημα, αυτό είναι απλά περισσότερος εγωισμός.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Κατάματα

Κατάματα σε κοιτώ
και γυρίζεις το βλέμμα μου με γλύκα

Είσαι καθρέφτης ισχυρός
που με χαστουκίζει
όταν νιώθω αυτολύπηση

Παίρνεις τον εγωισμό μου
και τον κάνεις μαστίγιο
και με χτυπάς μέχρι να καταλάβω
πως εγώ κατευθύνω το χέρι σου

Πως λάμπω όταν με κοιτάζεις με αγάπη 


Μάιος 2014

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Βούρκος με τα Διαμάντια

Τ'αρπακτικά νύχια της σκέψης
χώθηκαν πάλι 
στην πορώδη μου αντίληψη

Ζέχνει ο βούρκος με τα διαμάντια

Πότε τον μυρίζω, πότε όχι

Τα επίπεδα διαβαίνω
Πότε απότομα, πότε ομαλά

Κι ο πόνος είναι σκληρός καπετάνιος

Και τα ιστία ξεσκισμένα,
μα κρατούν 

Και οι φουρτούνες 
διαδέχονται η μία την άλλη,
πετώντας το καράβι μου 
από κύμα σε κύμα

Φέρνω στο μυαλό μου τον Οδυσσέα,
τον αδελφό μου και συνταξιδιώτη

Είχε κι αυτός τα διαμάντια του
στο βούρκο βυθισμένα,
μα το καράβι του άντεξε

Η ομίχλη πυκνή
και δε μπορώ ν'αγναντέψω
στεριά γύρω

Κι η μυρωδιά 
από το βούρκο με τα διαμάντια
βαριά

Μα κάπου κάπου χάνεται
και μαζί της σηκώνεται 
και το πέπλο της ομίχλης

Και τότε η ματιά μου
πέφτει με δέος 
σε ολόφωτα τοπία,
σε στεριές ονειρεμένες

Κι εκεί ανακαλύπτω,
μέσα σ'αιώνιες στιγμές,
την ευθύτητα της ομορφιάς του απόλυτου

Που σαν το πιο καλοτοξεμένο βέλος
διαπερνά το φίλτρο του σκότους
και την ασπίδα του φόβου

Και είμαι ανυπεράσπιστος
απέναντι στο μεγαλείο

Ένα ανυπεράσπιστο εγώ,
που είναι αναγκασμένο 
να κοιτάξει στον καθρέφτη

Και ν'ατενίσει την ψεύτικη επιφάνεια του βούρκου

Και την άχρονη πραγματικότητα των διαμαντιών

Και να συνειδητοποιήσει,
έστω και για ένα λαμπρό ψίγμα χρόνου,
πως οι φουρτούνες ξεπλένουν τα διαμάντια


Αύγουστος 2014
 

 

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Αναρωτιέμαι

Δροσερό πρωινό

Στάλες δροσιάς
γεμίζουν τη συνειδητότητα

Σπαρμένος με λευκά κρίνα
ο κήπος

Να είν'αλήθεια 
αυτό που σκέφτομαι;

Πως κάπου εκεί, 
πέρα απ'τα όνειρα,
βρίσκεται μια λίμνη
με ολόφωτη αγάπη;

Πως πέρα εκεί, 
πίσω απ'τον τοίχο του ψέματος, 
χορεύει ο θρίαμβος του ανθρώπου;

Περπατώ στο γρασίδι
κι αναρωτιέμαι

Αν κάποιος άκουγε το χτύπο
της καρδιάς μου,
θα χαμογελούσε με νόημα;

Αν το πάθος μου μεταφραζόταν 
σε άνθρωπο,
θα ήταν το βλέμμα του καθάριο;

Και συνεχίζω ν'απορρέω από το στεναγμό

Και συνεχίζω ν'απορρέω από τη λήθη

Μα κλείνω κάποιες φορές τα βλέφαρα
κι ατενίζω τη γαλήνη

Με το πηχτό της, 
σκούρο,
διαστημικό πέπλο

Μάρτιος 2014

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Στο Λαβύρινθο της Σκέψης

Πόνος βαθύς
Πόνος που ξεσκίζει
την επιφάνεια της ύπαρξης

Ατελείωτος φαντάζει
μέσα στου φόβου την ψευδαίσθηση

Ο εγκλωβισμός είναι σαν από ατσάλι
Χτυπάς με τις γροθιές μέχρι να ματώσουν
και στο τέλος αισθάνεσαι πως το αίμα σου
θρέφει το ατσάλι
ή απλά το διακοσμεί

Χαμένος μέσα στο λαβύρινθο της σκέψης
αγκομαχάς με πνεύμονες σφιγμένους

Δε μπορείς να πιστέψεις τίποτα
Ίσως γιατί πληγώνεται το φτωχό σου μυαλό
από μυριάδες θραύσματα
από τις οβίδες της φοβισμένης πίστης των άλλων

Λες να'μαι καλύτερος εγώ απ'αυτούς;
αναρωτιέσαι
Μα δεν το αισθάνεσαι
Μήπως κι εκείνοι σκέφτονται το ίδιο;

Και ποιοί είναι αυτοί οι άλλοι;
Αφού δεν είσαι σίγουρος αν υπάρχουν καν

Και συνεχίζεις να σέρνεις τα πόδια σου
στο λαβύρινθο της σκέψης


Αύγουστος 2014

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Στο Δρόμο προς την Αλήθεια

Πολύτιμη σιωπή
Δώρο του εαυτού
προς τον εαυτό

Στο δρόμο προς την Αλήθεια
Πνιγμένος στα μουρμουρητά
Φωνές του πόνου
Συμφυρμός ψιθύρων
Λαβύρινθος κραυγών

Στην αίθουσα των ψευδαισθήσεων
Παραισθησιογόνες εμπειρίες

Κοάζοντας, τα πλάσματα
που ο φόβος γεννά
Σερνάμενα τραβούν το εγώ
προς το βούρκο της λήθης

Κι ο σπαραγμός της θυμωμένης ιαχής
αντιλαλεί στην αίθουσα των ψευδαισθήσεων

Κι ο οδυρμός της λαβωμένης καρδιάς
ενώνεται με τα εγκεφαλικά κύματα
που παφλάζουν σκάζοντας βίαια
πάνω στα βράχια της άκαμπτης λογικής

Στο δρόμο προς την Αλήθεια
Τα πόδια πληγιάζουν
πάνω σε χαλίκια κοφτερά
Ακονισμένα από εργαλεία
που υπηρετούν το φόβο

Εκεί, αίμα πάνω στα χαλίκια
Μέχρι ο φόβος να χάσει την κόψη του

Εκεί, τα κύματα του μυαλού
να χαστουκίζουν το βράχο της λογικής
Μέχρι να λιώσει
και να γίνει κι αυτός κύματα

Εκεί, κραυγάζοντας τραχιά μέσα στο χάος

Μέχρι να κλείσει ο λαιμός

Και να βασιλέψει η σιωπή...


Αύγουστος 2014
 

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Η Μελωδία της Ευτυχίας

Όταν μετακινούμαστε στην καρδιά και ζούμε από κει, ο κόσμος στροβιλίζεται μες στο φως. Ζούμε από την καρδιά όταν ακολουθούμε το ένστικτο, τη στίξη εντός, τον εσωτερικό τόνο, τον εσωτερικό ρυθμό της ύπαρξής μας.

Υπάρχει μια φωνή μέσα μας που τονίζει κάποιες έννοιες, συναισθήματα, αισθήσεις. Ο τονισμός αυτός δημιουργεί έναν ιδιαίτερο ρυθμό, που αν εισακουσθεί, σταματάμε να σέρνουμε τα βήματά μας κάτω από το βάρος της κακοφωνίας που είναι αποτέλεσμα της διαφωνίας των αναρίθμητων φωνών που έρχονται απ' έξω και μας προστάζουν να ζήσουμε με τον τρόπο τους και σιγά σιγά αρχίζουμε να λικνιζόμαστε, παρασυρόμενοι από την καθαρότητα της δικής μας, προσωπικής μελωδίας.

Οι νότες της γλυκιάς αυτής ωδής μάς καλούν να αναγνωρίσουμε, να γνωρίσουμε ξανά, να θυμηθούμε δηλαδή τη σύνδεση με το Όλον, η οποία σύνδεση συμβολίζει στ' αλήθεια το ότι είμαστε το Όλον. Ότι δε συνδεόμαστε με το Όλον, αλλά ότι είμαστε ολογράμματα του Όλου, που εμπεριέχουν το Όλον.

Αυτή είναι λοιπόν η πραγματική "μελωδία της ευτυχίας", η μελωδία της καρδιάς, ο προσωπικός μας κραδασμός, το "άσμα" που "κραδαίνει" το κέντρο της ύπαρξής μας, που σχετίζεται και συμβολίζεται και μεταφράζεται στο υλικό πεδίο από το όργανο του ανθρώπινου σώματος που ονομάζεται καρδιά.

Ακόμη κι αν δε μπορεί η λογική μας να κατανοήσει τη διαδικασία της μετακίνησης από τη σκέψη, την ανάλυση, τη διανόηση, στην καρδιά, και μόνο η απλή συγκέντρωση στους χτύπους της μέσα στο στήθος, μπορεί να επιφέρει στη στιγμή θαυμάσια δώρα, όπως η ελάφρυνση από το βάρος του στρες, που θολώνει την αντίληψή μας με τη λάσπη του φόβου.

Η υλική μας καρδιά είναι συνδυασμένη με τη διάσταση του χρόνου, γι'αυτό και όταν συγκεντρωνόμαστε στους χτύπους της, αλλάζει η αντίληψή μας ως προς αυτόν.

Αφουγκραζόμενοι το ρυθμό της καρδιάς μας, δίνουμε σημασία στο ρόλο της οντότητάς μας μέσα στη ροή της Δημιουργίας. Τιμούμε το χωροχρονικό συνεχές που μας εμπλουτίζει με όλες αυτές τις εμπειρίες της ζωής. Προσγειωνόμαστε στα πόδια μας για να βαδίσουμε συνειδητά στο μονοπάτι μας.

Ακούγοντας όμως προσεκτικά τους χτύπους πάνω στο υπέροχο αυτό ταμπούρλο, αρχίζουμε κάποια στιγμή, διαφορετική για τον καθένα, να αντιλαμβανόμαστε κάτι πίσω και πέρα από αυτούς, χωρίς να διαχωρίζεται από αυτούς, κάτι που υπονοείται από αυτούς και που ενυπάρχει σ'αυτούς, κρυμμένο σε κοινή θέα... τον ένα και μοναδικό χτύπο της Καρδιάς της Ύπαρξης.

    Μάιος 2014

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Μες από τη Σμαραγδένια Πύλη

Εκφράσου με τη καρδιά. Τί σημαίνει όμως εκφράζομαι με την καρδιά; Ακούγεται υπερβολικά ποιητικό και είναι στην ουσία του πραγματικά "ποιητικό". Είναι αληθινή "ποίηση", που κάποια στιγμή οδηγεί στην "υλοποίηση" και καθώς αυτού του είδους η "ποίηση" δεν εμποδίζεται από το φόβο του οποίου η φωλιά είναι το μυαλό, η υλοποίηση είναι ανάλογη. Δεν έχει σκοτεινά σημεία, μπερδεμένες διαδρομές, δεύτερες σκέψεις, εμπόδια της λογικής. Είναι αγνή κι απέριττη. Πάμε όμως πάλι στο "εκφράζομαι με την καρδιά ή από την καρδιά". Τί είναι αυτό το όργανο, αυτός ο μυς που ακούραστα σπρώχνει τον κόκκινο χυμό της ζωής μέσα μας; Τί κρύβεται πίσω από την υλική υπόσταση της ανθρώπινης καρδιάς, τί συμβολίζει η καρδιά; Τί υπάρχει κωδικοποιημένο εκεί μέσα; Εφόσον όλα είναι ενέργεια, καί η καρδιά επίσης δομείται από τα σωματίδια-κύματά της. Όπως όλα, πάλλεται κι αυτή σε μια συγκεκριμένη συχνότητα, έχει κι αυτή το δικό της κραδασμό, με το δικό του, το μοναδικό του μήνυμα. Ποιό είναι το μήνυμα του κραδασμού της καρδιάς;

***

Φανταστείτε την καρδιά ως μία πύλη. Μια σμαραγδένια πύλη που τη σπρώχνετε κι αρχίζει σιγά σιγά να ανοίγει. Δείτε απαλές, φωτεινές ακτίνες λευκού-ροζ φωτός να κάνουν την εμφάνισή τους από το στενό άνοιγμα. Το φως αυτό κουβαλά έναν κωδικό, ένα αιθέριο κλειδί που δονεί εκ νέου τη βαριά πόρτα της πύλης, κάνοντάς τη πιο ελαφριά. Τώρα η πόρτα ανοίγει πιο εύκολα και αν έτριζε πριν, τώρα δεν το κάνει.

Καθώς η πόρτα ανοίγει, το φως ξεχύνεται από μέσα και φωτίζει όλο το χώρο. Οι τοίχοι του δωματίου είναι κρυστάλλινοι και τέλειοι αγωγοί του φωτός. Πίνουν το φως και το διοχετεύουν σε όλο το οικοδόμημα του σώματος και της αύρας.

Υπάρχει ένα δίκτυο από αιθερικούς νευρώνες παντού σε όλο το σώμα και το αυρικό πεδίο. Σκοπός του δικτύου αυτού είναι η μεταφορά της πεμπτουσίας των φωτονίων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οντότητας, ώστε να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός της εξισορρόπησης των ενεργειακών κέντρων.

Μέσα στην αίθουσα της καρδιάς, το λευκό-ροζ φως είναι εκθαμβωτικό και διοχετεύεται στο δίκτυο των αιθερικών νευρώνων, που μοιάζει με ένα δέντρο από υγρό κρύσταλλο, με χιλιάδες διακλαδώσεις που ψιθυρίζουν κελαηδώντας τα μηνύματα-κωδικούς του φωτός. Τα ανάλογα μηνύματα-κλειδιά φτάνουν στους ανάλογους δέκτες, ξεκλειδώνοντας πτυχές της ύπαρξης που περίμεναν υπομονετικά κλειδωμένες.
Παντού, σε ολόκληρο το πεδίο σας, ανοίγουν ταυτόχρονα κουτάκια διαφόρων μεγεθών, σχημάτων και χρωμάτων. Το καθένα από αυτά τα κουτάκια, καθώς ανοίγει, βγάζει έναν αναστεναγμό που ο καθένας είναι μία νότα. Χιλιάδες κουτάκια ανοίγουν και χιλιάδες αναστεναγμοί-νότες ακούγονται και το βάθος έρχεται στην επιφάνεια για να αλλάξει το σύστημα διακυβέρνησης της οντότητάς σας.

Οι αναστεναγμοί-νότες γίνονται σκάλες που πάνω τους σκαρφαλώνουν πληροφορίες. Μπορείτε να τις φανταστείτε  σαν χρυσές, χαμογελαστές γυναίκες, που ανεβαίνουν τις τραγουδιστές σκάλες με χάρη και σταθερότητα. Οι γυναίκες φτάνουν στην επιφάνεια και αρχίζουν να τραγουδούν σε τέλεια συμφωνία.

Τώρα άνθρωπε αφυπνίσου
Τώρα είναι η ώρα της Αφύπνισης
Εσύ το επέλεξες
Τα βάθη του Είναι αντήχησαν
από την ιαχή της απόφασής σου

Τίμα τώρα την Πηγή
ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα
της καρδιάς σου

Αγάπησε τον Άνθρωπο γιατί
είναι ένα καλούπι που 
με αγάπη έφτιαξες
για να ντύσεις τη θεϊκή σου υπόσταση

Είσαι στ' αλήθεια Άπειρο
και τα όρια είναι το Παιχνίδι σου

Χαμογέλα τώρα με τα μάτια της Ψυχής
και κοίταξε κατάματα το Φως σου

Ποτέ πια δε θα τυφλωθείς

Μόνο θα πάλλεσαι με Επίγνωση
Και θα τη μοιράζεσαι με τον Εαυτό σου
Που θα τον αναγνωρίζεις μέσα
σε όλες τις οντότητες που θα 
συναντάς στο μονοπάτι σου

Απρίλιος 2014

 

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Σπόροι Ιδεών

Υπάρχει τόση πληροφορία στις μέρες μας για τα μεταφυσικά, για την επίγνωση πάνω στα της ύπαρξης, για την αφύπνιση από τη λήθη της ψευδαίσθησης, για τη φύση της αγάπης. Τόσοι και τόσοι δάσκαλοι δίδαξαν για όλα αυτά, έδωσαν το παράδειγμα ζώντας οι ίδιοι τις υψηλές διδασκαλίες περί της θεϊκής συνειδητότητας, της συνειδητοποίησης της θείας ταυτότητας του ανθρώπου και όλων των οντοτήτων του σύμπαντος.

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και όντως δεν έχει υπάρξει προηγούμενο στην ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας, στα πλαίσια της γνωστής (ας το πούμε) σε μας ιστορίας. Γίνεται κυριολεκτικά πληροφοριακός χαμός. Η γνώση που κάποτε ήταν κτήμα των μυστικιστών, σήμερα έχουμε φτάσει να μπορούμε να τη βρούμε στα περίπτερα ή με ένα κλικ. Κλικ και γνώση.

Καλά όλα αυτά, αλλά τί γίνεται με την πράξη; Τί γίνεται με το βίωμα της θεωρίας; Διαβάζεις κάτι και σε συγκινεί, σου μιλάει βαθιά μέσα σου, κάνει την καρδιά σου να σκιρτά, αλλά με το που αφήνεις το διάβασμα για να συνεχίσεις την καθημερινότητά σου, αρχίζει να σβήνει εκείνο το απίστευτο συναίσθημα και μετά επιστρέφεις στις ίδιες αντιδράσεις που προέρχονται από τα καλούπια του εγώ.

Τί γίνεται λοιπόν με το βίωμα αυτού του κομματιού πληροφορίας που σε συνεκίνησε; Πώς γίνεσαι αυτό, εφόσον σου ξύπνησε κάτι μέσα σου, αφού σε συγκλόνησε και θα ήθελες όσο τίποτε άλλο να το κάνεις κομμάτι της ζωής σου;

Πιστεύω πως ό,τι πληροφορία έρχεται προς το μέρος μας, ό,τι μας αγγίζει και μας δονεί μέσα μας, το έχουμε έλξει εμείς οι ίδιοι, το έχουμε καλέσει είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, γιατί η επιθυμία, άσχετα αν είναι συνειδητοποιημένη ή όχι, παρακινεί τη διαδικασία της υλοποίησης. Όλα ξεκινούν από μια ιδέα, ένα θέλω, ένα μακάρι. Στην αρχή μπορεί το σήμα, ο σπόρος, να είναι πολύ αδύναμος, αλλά αν συνεχίσουμε να τον ποτίζουμε με μια αυξάνουσα επιθυμία, κρατώντας στη σκέψη μας όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα, την ιδέα, το επιθυμητό αποτέλεσμα, το όραμα, βάζουμε σε κίνηση το μηχανισμό της μετατροπής της σκεπτομορφής του αντικειμένου ή κατάστασης που λαχταράμε, σε ύλη, σε "πραγματικότητα", όπως την αντιλαμβάνονται οι πέντε εξωτερικές μας αισθήσεις.

Σ'αυτό βέβαια βοηθά εξαιρετικά το να μη βάζουμε συνεχώς τρικλοποδιές στην πίστη μας ότι είναι πιθανό ή δυνατό να πραγματοποιηθεί αυτό που ονειρευόμαστε, μα είναι τόσο συνηθισμένο συστατικό στην όλη χημική ένωση η απογοήτευση, που είναι παιδί του φόβου, που τις περισσότερες φορές καταδικάζουμε τις πιο φωτεινές μας ιδέες πριν καν τολμήσουν να συνειδητοποιήσουν την πιθανότητα της υλικής τους έκφρασης.

Το να μη πιστεύουμε όμως ότι μπορούμε να καταφέρουμε στο να δημιουργήσουμε κάτι υπέροχο για μας, είναι κι αυτό επίσης μια ιδέα. Ήταν κι αυτό ένας αδύναμος σπόρος στην αρχή, πριν αρχίσουμε να τον ποτίζουμε, με μια αυξανόμενη επιμονή πάνω στη φοβισμένη σκέψη πως δεν έχουμε τη δύναμη ή δεν εξαρτάται από μας, ή ακόμη ότι δεν αξίζουμε να μας συμβεί κάτι υπέροχο.

Έτσι δυναμώνει ο σχεδόν ανύπαρκτος σπόρος κι από απλή σκεπτομορφή, από φευγαλέα ιδέα, καταλήγει να γίνει πραγματικότητα που με την ισχυρή της πειθώ επηρεάζει ολόκληρο το σκεπτικό μας σχετικά με τη λειτουργία της ζωής, με τους μηχανισμούς της ίδιας της ύπαρξης.

Όταν ριζώσει λοιπόν ο σπόρος μιας ιδέας και ανθίσει μέσα μας, μετατρέπεται σε πραγματικότητα και συνήθως αδιάσειστη, οπότε, ίσως θα ήταν χρήσιμο να το είχαμε υπ' όψη μας αυτό καθώς επιλέγουμε τις ιδέες που πρόκειται να μεταφέρουμε στο υλικό πεδίο και ειδικά εκείνες που έχουμε ασπαστεί από πηγές που βρίσκονται έξω από μας.

Απρίλιος 2014


Βότσαλο


Χαιρετώ σε πλάσμα του φωτός και του σκότους

Ήρθα απόψε να σου θυμίσω

Να σου θυμίσω πως η ακρογυαλιά έχει πολλά βότσαλα

Ένα είσαι κι εσύ

Το κύμα σας βρέχει όλα

Ανάλογα με το χρώμα και τη στιλπνότητά σας,
δέχεστε το νερό πάνω σας διαφορετικά


Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Μια Βουτιά

Λέω να κάνω μια βουτιά

Μια βουτιά στα βαθιά

Κάτω από τα κύματα

Στην ηρεμία των υδάτων

Στη γαλήνη του υγρού στοιχείου

Νιώθω κατευθείαν την ελαφρότητα
που μου δίνει

Η άνωση υποστηρίζει το σώμα μου
κι αφήνομαι

Απρίλιος 2014

Έμπνευση, ύπαρξη, άπειρο, όρια...

Έμπνευση, κάτι που πνέει από μέσα, ένας άνεμος που προέρχεται από κάποιο εσωτερικό κέντρο. Από κάποια γεννήτρια μήπως που λειτουργεί σε κάποιο σκεπτοεργοστάσιο του εγκεφάλου ή μήπως η έμπνευση δε γεννάται, αλλά συλλαμβάνεται από κάποια εσωτερική κεραία, που σαν το ραδιόφωνο, διαβάζει τα κοσμικά κύματα και λαμβάνει αυτά στη συχνότητα των οποίων είναι στραμμένη;

Η ύπαρξη σύμφωνα με τους μεταφυσικούς είναι άπειρη, δίχως αρχή και τέλος. Δε γεννιέται και δεν πεθαίνει τίποτε. Όλα υπάρχουν, όλα είναι ταυτόχρονα και όλα είναι ένα. Όλες οι ιδέες, οι σκέψεις, οι εμπνεύσεις, υπάρχουν ταυτόχρονα και είναι στη διάθεσή μας, αρκεί να μπορούμε να κουρδιστούμε στο συχνοτικό τους εύρος. Είναι ενδιαφέρον το πως δύο και παραπάνω άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν το ίδιο ή πολύ παρόμοιο πράγμα την ίδια στιγμή ή περίοδο, ανάλογα με το πόσο παρόμοια λειτουργούν στη ζωή (μπορεί βέβαια να μην έχει καμία σχέση το αν λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο στη ζωή τους, κάτι κοινό υπάρχει όμως μεταξύ τους...). 

Ο τρόπος σκέψης μας καθορίζει ένα ρυθμό, μία συχνότητα στην οποία εκπέμπουμε, στην οποία παλλόμαστε. 

Μία συχνότητα, μπορεί να είναι πεδίο ύπαρξης; Μπορεί μία συχνότητα να είναι ένας κόσμος στον οποίο να συνυπάρχουν συγκεκριμένες ιδέες, ή συγκεκριμένη ύλη; Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως τα όρια ενός βασιλείου ύπαρξης καθορίζονται από την πύκνωση ή την αραίωση των σωματιδίων της Δημιουργίας; 

Όταν όμως όλο αυτό σύστημα τοποθετηθεί στα υπερ-πλαίσια του απείρου τί γίνεται; Κάτι που υπάρχει σε ένα υπερ-σύμπαν χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς όρια, δε χάνει αυτομάτως τις ιδιότητές του; Γιατί οι ιδιότητες δε βασίζονται πραγματικά σε ένα παιχνίδι αντιθέτων; Για να είναι ένα αντικείμενο μικρό, δεν πρέπει να μπορεί να συγκριθεί με ένα μεγαλύτερο; Ένα σύστημα, για να έχει όρια και κανόνες ή νόμους, δεν πρέπει να κινείται πάνω σε ένα όχημα κρίσης και σύγκρισης;  

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Ζυγίζοντας τις Πλάκες

Καθώς κυλάει το νερό της λήθης
Και σκάβει της ύπαρξης το μεδούλι
Προχωρώ στο μονοπάτι μου σκυφτός
Κοιτώντας τις πλάκες που το στρώνουν

Κάποιες είναι γκρίζες κι άγριες
Κάποιες είναι λείες και γαλακτώδεις
Άλλες τραγουδούν μελωδίες αγγελικές 
Κι άλλες ουρλιάζουν σαν την κόλαση

Το βλέμμα μου τις αγκαλιάζει μία μία
Και τις ζυγίζει ανεξαιρέτως

Και κάθε φορά χαμογελώ
Απαράλλαχτα για καθεμιά τους
Και η Καρδιά της Ύπαρξής μου
Σκυρτά με ζέση

Όλες οι πλάκες είναι εδώ
Για τα δυο μου πόδια
Κι αυτά βαδίζουν πατώντας
Πάνω σε όλες τους
Με την ίδια πίεση

Γιατί όλες τους συνθέτουν το μονοπάτι μου
Ακόμη κι αυτές που φαίνονται έτοιμες
να ξεκολλήσουν και να πέσουν στο κενό

Και κάθε βήμα είναι σίγουρο
Και κάθε βήμα σταθερό
Καθώς προχωρώ στο μονοπάτι μου σκυφτός
Κοιτώντας με αγάπη τις πλάκες που το στρώνουν

Απρίλιος 2014

  

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Η Γιαγιά


Μια γιαγιά μαζεύει φασκόμηλο
Την πονάει η μέση μα δε σταματά

Χαμογελά στα λουλούδια
με ξεδοντιάρικο χαμόγελο

Ο ήλιος της ζεσταίνει τα μέλη
που ολοένα και δυσκολεύονται

Τα νύχια της είναι μαύρα
αλλά δεν την πειράζει

Τα ξέπλεκα μαλλιά της 
είναι γκρίζα και κυματίζουν

Ψάχνουν να ενωθούν με το χώμα
Να ρουφήξουν τη ζωή

Ακόμα λίγο και θα τα καταφέρουν

Το φασκόμηλο στερεύει και
σηκώνεται να φύγει

Σκυφτή απομακρύνεται και
μια μαργαρίτα την αποχαιρετά

Ο αριθμός των πετάλων τής
υπόσχεται αγάπη...

Μάρτιος 2014

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Συνειδητοποιώντας τη φύση του φόβου

Ο οργανισμός και η πνευματική μας κατάσταση επιβαρύνονται συνεχώς από τις ασυνείδητες πράξεις και σκέψεις μας. Έχουμε συνήθειες από την παιδική ηλικία που μας καθιστούν κάτι σαν αυτόματα. Ολόκληρη η συμπεριφορά μας βασίζεται κυρίως πάνω στις συνήθειές μας. Έλκουμε τα συμπεριφορικά μας καλούπια ανάλογα με τις επίκτητες φοβίες μας. Αν ριζώσει κάποιος φόβος στο μυαλό μας και μείνει εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα και συνεχίσουμε να του δίνουμε τροφή με κάθε ευκαιρία, αποκτά υπόσταση και γίνεται μέρος της καθημερινότητας. Αποκτά την ψευδαίσθηση της ύπαρξης. Γίνεται υπαρκτός για μας και υπολογίσιμος. Ουσιαστικά γίνεται μια οντότητα με τη δική της ζωή, δημιουργημένη από την ενέργεια που στην αρχή τής δίνουμε και που στη συνέχεια μας κλέβει χωρίς να το συνειδητοποιούμε, καθώς έχει περάσει στη σφαίρα του εαυτού, της προσωπικότητας, του εγώ. Είναι πια χαρακτηριστικό μας και ίσως και να μας είναι δύσκολο να φανταστούμε τον εαυτό μας χωρίς αυτό.

Όταν ο φόβος γίνει μέρος του εαυτού μας, τότε χρησιμοποιεί το πρόσωπό μας, χρησιμοποιεί τη βιτρίνα μας, την προσωπικότητα που έχουμε δομήσει για να λειτουργούμε στην κοινωνία. Έτσι μας μεταφέρει τα μηνύματά του, μεταμφιεσμένα σε σκέψεις που είναι φαινομενικά δικές μας. Συνήθως είμαστε πια πολύ μπερδεμένοι ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι σκέψεις δε μας ανήκουν. 

Κάπως έτσι λοιπόν τρέφεται ο φόβος. Γιατί ο φόβος τρέφεται με το όμοιό του. Ο φόβος είναι ένας κανίβαλος που τρέφεται με το είδος του. 

Πώς σπάει όμως αυτός ο κύκλος; Πώς έρχεται η συνειδητοποίηση; Χρειάζεται μήπως να παλέψουμε; Χρειάζεται να πολεμήσουμε το φόβο; Σκέφτομαι πως αν φοβηθούμε το φόβο, μάλλον του δίνουμε ακόμη περισσότερη τροφή. Αν θυμώσουμε με το φόβο, παράγουμε πάλι αρνητική ενέργεια η οποία τον θρέφει.Αν λυπηθούμε το φτωχό εαυτό μας που έχει μπλέξει έτσι, αρνητική ενέργεια. Χορτάτος ο κύριος φόβος. Όταν ο άνθρωπος πολεμάει εναντίον κάποιου, εναντίον κάποιας κατάστασης, κάποιου προβλήματος, το κάνει επειδή φοβάται αυτό που πολεμάει. Και αυτό που πολεμάει αντιπροσωπεύει το φόβο ουσιαστικά. Οπότε φοβάται το φόβο και τον πολεμάει, κινούμενος από φόβο. Η βενζίνη που είναι το καύσιμο του κινητήρα του είναι ο φόβος, ακριβώς αυτό από το οποίο θέλει να απελευθερωθεί. Αντί δηλαδή να τον καταπολεμήσει, τελικά τον θρέφει με το όμοιό του. 

Και είμαστε τόσο μπερδεμένοι από το φόβο κι έχουμε χτίσει τόσο παχύ τοίχο μπροστά από το φόβο γιατί δε θέλουμε ούτε καν να τον σκεφτόμαστε, που στην ουσία του κάνουμε επίθεση στα τυφλά. Χτυπάμε από δω κι από κει  μέσα στο σκοτάδι, τραυματίζοντας ό,τι βρούμε στο δρόμο μας, με την ελπίδα να βρει η λεπίδα μας έστω κι ένα κομματάκι από το φόβο-εχθρό. Έτσι καταλήγουμε να τραυματίζουμε κομμάτια του εαυτού μαςπου αγαπούμε, που τονίζουν τη χαρά στην ύπαρξη.

Τί κάνουμε τότε; Τί μπορούμε να κάνουμε ώστε να μη συμπαρασύρουμε στην τυφλή μας επίθεση τη δημιουργική μας, τη φωτεινή μας πλευρά; 

Μπορούμε άραγε ν'αφήσουμε αυτή την πλευρά να μας καθοδηγήσει; Η φωτεινή μας πλευρά, ο ενθουσιώδης μας εαυτός, ο δημιουργικός και εκ φύσεως χαρούμενος εαυτός, συνδέεται με το ένστικτο, με την έμπνευση, με την εσωτερική φωνή της σοφίας, με τη βαθιά σιγουριά πως η αγάπη είναι το δομικό υλικό της ύπαρξης, κι ότι απλά, στο πεδίο που κατοικούμε, εκφράζεται σε φως και σκοτάδι. 

Μπορούμε άραγε κάπως έτσι ν'αποδεχτούμε το φόβο ως ένα χρήσιμο σκαλοπάτι, που, έχοντας συνειδητοποιήσει το σχήμα, το μέγεθος και την υφή του, μπορεί να μας βοηθήσει ν'ανέλθουμε αντιληπτικά; Είναι δυνατόν, αναγνωρίζοντας τους φόβους μας, κοιτώντας τους κατάματα, να καταφέρουμε να δούμε πίσω από τη μάσκα τους και ν'αντιληφθούμε ότι οι φόβοι είναι η ίδια αυτή μάσκα και μόνο; Ότι ο φόβος είναι ένας ρόλος δηλαδή...κι ότι ο ηθοποιός που τον υποδύεται είναι...η Αγάπη;


Απρίλιος 2014 



 

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Το Φως της Φαντασίας


Μπορείς πάντα να φαντάζεσαι ό,τι θες. Άσε τη φαντασία να καλπάζει στα φανταστικά λιβάδια, σαν άγριο άλογο ή ενθουσιώδης μονόκερος! Η φαντασία είναι το εργαλείο που διαθέτει ο άνθρωπος ώστε ν'ανοίξει σιγά σιγά το παράθυρο που έχει θέα τον Ανώτερο Εαυτό.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως δεν έχουν φαντασία. Αυτό είναι κάτι το άτοπο. Η φαντασία είναι ο σπόρος που φυτεύτηκε στις νοήμονες υλικές οντότητες για να παίξουν το παιχνίδι της ενθύμισης. Η φαντασία είναι ο απόηχος της ελευθερίας της ψυχής. Είναι εκεί για να ψιθυρίζει συνεχώς τους μαγικούς της στίχους. Είναι υπεύθυνη για το μυικό τόνο της πνευματικότητάς μας. 
 Και αν ο άνθρωπος που θα καταλάβει τη χρήση της την εξασκήσει, τότε το μονοπάτι του διανθίζεται με σοφία, δημιουργικότητα, ενθουσιασμό.

Το φως της φαντασίας δυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα της ολότητάς μας και διαβρώνει τα τείχη των καλουπιών που μας απομυζούν, που μπλοκάρουν το καθαρό μας βλέμμα, το βλέμμα που αντικρύζει κατάματα την Αγάπη της Ύπαρξης. 

Φαντάσου αδελφέ. Φαντάσου αδελφή. Φαντάσου οτιδήποτε και φτάσε στα άκρα, ώστε να δεις πόσο πιο μακριά από αυτά μπορείς να πας. Δε θέλει πολύ. Ένα μικρό σπρωξιματάκι μόνο. Έπειτα το όχημα της φαντασίας παράγει από μόνο του την ενέργεια που χρειάζεται για να ταξιδέψει. Είναι στη φύση της φαντασίας να ταξιδεύει και να μεταφέρει τη συνειδητότητα σε νέα τοπία, έτοιμα προς εξερεύνηση.

Η φαντασία είναι το όχημα και η συνειδητότητα ο επιβάτης. Αφαιρέστε τα "όχι" και τα "μα" από το όχημα της φαντασίας κι αφήστε την έμπνευση να πνεύσει μέσα σας τον άνεμο του ενθουσιασμού, της εν θεώ ουσίας.

Η αντίληψή μας χρειάζεται τη φαντασία και τους ψιθύρους των "φαντασμάτων" της...


Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Θ' ανοίξω τα μάτια μου


Θ' ανοίξω τα μάτια μου
διάπλατα στο Φως της Δημιουργίας

Κι αν η σκιά μπερδέψει την όρασή μου,
θα γυρίσω πλευρό και θα κοιμηθώ στη λιακάδα,
ώστε ακόμη κι ο ύπνος μου να είναι φωτισμένος

Ο ήλιος θα' ναι ο μάστοράς μου

Οι γαργαλιστικές του αχτίδες
θα φουσκώσουν τον εγκέφαλό μου
και θα πνίξουν τα κύτταρά μου σε χρυσό φως

Και μια υπέροχη ηλιακή καταιγίδα
θα ξεσπάσει γαλήνια 
μέσα στους αραχνιασμένους νευρώνες
 
Και θ' ανοίξω τα μάτια μου και πάλι





Μάρτιος 2014

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Η Αντίπερα Όχθη

Η συχνότητα ανεβαίνει, 
στιγμή με τη στιγμή νιώθω τους παλμούς του σύμπαντος.
Η κραυγή του Χρόνου που πεθαίνει επιβραδύνοντας.

Ξυπνώ, ξυπνώ μετά την αιώνια λήθη.
Φώτα παντού, στον ουρανό, μέσα στα μάτια μου.
Το ρίγος της νέας αυγής κατεβαίνει τα σκαλοπάτια του πύργου 
στο κέντρο της πλάτης μου κι ακούω τον αντίλαλο
απ' τις πατημασιές στο κρανίο μου.

Κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη
κι αντικρύζω το αέναο δέος,
την αντίπερα όχθη
στην οποία ήδη βρίσκομαι.

Το κενό ανάμεσα στα κομμάτια μου είναι γεμάτο μ' εμένα.


Μάρτιος 2014

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

Λοιπόν, τί είναι Ανάληψη; (μετάφραση αποσπάσματος από τη σειρά άρθρων με τίτλο "Πως να αναληφθείς", της Μισέλ Γουόλινγκ)

Είμαστε θεϊκές, κοσμικές, εξατομικευμένες πτυχές του Δημιουργού μας. Για να γνωρίσει τον εαυτό του, ο Δημιουργός μας, χρειάζεται να επεκταθεί, να βιώσει. Το ενεργειακό πεδίο που είναι ο Δημιουργός είναι τόσο μεγάλο ώστε να μην μπορεί να κινηθεί σε όλο το σύμπαν, έτσι ο Δημιουργός απέστειλε σωματίδια του εαυτού του που έπρεπε να σμικρυνθούν και σχημάτισε πολλές μονάδες δημιουργών οντοτήτων. Στη συνέχεια αυτά τα όντα δημιουργοί απέστειλαν σωματίδια των εαυτών τους ως ψυχές και αυτές οι ψυχές απέστειλαν μια πτυχή του εαυτού τους μέσα σε ένα υλικό σώμα. 

Η εμπειρία της ανθρώπινης ζωής μεταδίδεται και αντικατοπτρίζεται πίσω στο Δημιουργό. Η Ανάληψη επιτυγχάνεται ακολουθώντας το νήμα της συνειδητότητας που συνδέει εσένα, τον άνθρωπο, με την ολότητα αυτού που είσαι ως μία σπίθα του Δημιουργού και συνειδητά αυξάνοντας το φως σου φέρνοντας περισσότερα από αυτά τα σωματίδια στο υλικό σου σώμα. Τα σώματά μας σχεδιάστηκαν από πτυχές του Δημιουργού ώστε να έχουμε αυτή την εμπειρία αλλά πρώτα πρέπει να βρούμε το εγχειρίδιο χρήσης για το ανθρώπινο σώμα. Το νήμα της συνειδητότητας που μας συνδέει με τις ψυχές μας, τη μονάδα και το Δημιουργό βρίσκεται πίσω από την πόρτα της καρδιάς μας. Όταν η πόρτα ανοίξει, το ανθρώπινο σώμα είναι το όχημα που θα μας μεταφέρει οπουδήποτε θελήσουμε να πάμε, με τη βοήθεια του ανώτερου εαυτού μας.

Κάθε άτομο που ενσαρκώνεται σ' αυτόν τον πλανήτη έχει μια εξαιρετική ευκαιρία να συνδεθεί με το ρεύμα του φωτός που είναι προσβάσιμο σε μας αυτή την εποχή, λόγω της ευθυγράμμισης των πλανητών και των αστέρων. Μόλις αφυπνιστούμε ως προς το λόγο για τον οποίο είμαστε εδώ, οι περισσότεροι από μας επιθυμούμε να προχωρήσουμε και να υψωθούμε όπως ο φοίνικας από τις στάχτες και να αποφασίσουμε που θέλουμε να πάμε στη συνέχεια. Η αναληφθείσα εκδοχή του υλικού μας σώματος που είναι το φωτεινό μας σώμα, έχει τους κωδικούς που απαιτούνται ώστε να ανοίξουν πολλές αστρικές πύλες και σκουληκότρυπες που θα μας δώσουν την επιλογή της επιστροφής σε ένα γνώριμο μέρος ώστε να επισκεφθούμε παλιούς φίλους ή μέλη της ψυχικής μας οικογένειας είτε να υπηρετήσουμε ως πρεσβευτές σε άλλους πλανήτες που μπορεί να χρειάζονται τις εμπειρίες μας προκειμένου να εξελιχθούν στο μονοπάτι της δικής τους επιστροφής πίσω στο Δημιουργό. Οι δυνατότητες είναι ατέλειωτες όσο και η φαντασία μας.

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Το Μαγικό Φίλτρο της Αναγέννησης

Καθώς κλείνω τα μάτια μου
Με τυλίγει η αμνησία
Ξεχνώ τα εγκόσμια
Κι αποτραβιέμαι στο προσωπικό μου Σύμπαν

Νιώθω την ασφάλειά του
Τη ζεστασιά της δημιουργία μου

Ποταμός εικόνων κι αισθήσεων ρέει εντός μου
Και μια μελωδία ηχεί

Τη γνωρίζω
Εγώ τη συνέθεσα

Μέσα της ακούω τα πουλιά του ονείρου
Ακούω το νερό που κελαρύζει
Υπενθυμίζοντάς μου τη Ροή της Αλλαγής

Στο βάθος βουνά χιονοσκέπαστα
Λάμπουν μέσα σ' ένα Φως χρυσαφένιο
Ένα φως που το υποδέχονται
Τα μάτια της Ψυχής μου
Σαν παλιό φίλο

Με αγκαλιάζει κι αναστενάζω
Νιώθω το βάρος της θλίψης να ελαφραίνει

Το φως παίρνει τη μορφή χρυσού Αγγέλου
Και η επιρροή της φωτεινής αγκαλιάς δυναμώνει

Ακουμπώ επιτέλους το κεφάλι μου στον ώμο του
Και πριν το καταλάβω
Δάκρυα αναβλύζουν

Καθαρίζουν το βλέμμα μου
Σχηματίζουν ένα ρυάκι
Που καταλήγει στα πόδια μου
Όπου και ξεπλένει τη σκόνη

Όλη η γκρίζα σκόνη υποχωρεί
Και νιώθω τη φρεσκάδα να αναζωογονεί τα κύτταρα

Οι σκληρές πατούσες μεταμορφώνονται
Σε μαλακές πατούσες βρέφους

Νιώθω το Φως να εισέρχεται ανάμεσα στα κύτταρα
Και να τα φροντίζει ένα προς ένα

Τα πόδια μου μοιάζουν με σωλήνες
Μέσα από τους οποίους
Ρέει το μαγικό φίλτρο της Αναγέννησης

Ανεβαίνει λούζοντας ένα ένα τα κέντρα μου
Βυθίζοντάς τα σε μια ευχάριστη, υγρή λιακάδα

Πάλλονται από τον ήχο της Γαλήνης

Η μελωδία μοιάζει να έρχεται από τις κορυφές των λαμπερών βουνών

Ακούω τον ψίθυρό της στο μυαλό μου
Κι αντιλαμβάνομαι πως υπήρχε πάντα εκεί

Είναι η συμφωνία της Ουσίας μου
Και την εκπέμπει η Ύπαρξή μου
Είναι το τραγούδι μιας χορωδίας
Όπου όλες οι φωνές απορρέουν από μία

Ακούγοντας τη μουσική θυμάμαι
Θυμάμαι την αγαλλίαση
Θυμάμαι τη δίχως βάρος αιώρηση

Είμαι ένα πούπουλο μέσα στον Άνεμο του Απείρου
Μα είμαι και το Άπειρο

Είμαι μια ηλιαχτίδα που αντανακλάται
Πάνω στην κρυστάλλινη επιφάνεια μιας λίμνης

Μα είμαι και ο Ήλιος που εκπέμπει την ηλιαχτίδα

Το μαγικό φίλτρο της Αναγέννησης
Καταλήγει εκεί από όπου ξεκίνησε

Στα μάτια μου

Καιρός να τα ανοίξω λοιπόν
Και να κοιτάξω την Ύπαρξη
Με το νέο μου βλέμμα...