Ο δρόμος της Αποδοχής

Μια φίλη μου μου έστειλε ένα μήνυμα στο οποίο ήταν φανερό πως πονούσε πολύ λόγω μιας κατάστασης συνεχόμενων παρεξηγήσεων με έναν άνθρωπο με τον οποίο είχε μοιραστεί πολλές όμορφες στιγμές, κάτι που οδήγησε σε μια σειρά από άσχημες διαμάχες. Ένιωσα τον πόνο της τόσο δυνατά που αυτόματα κύλησαν οι λέξεις από μέσα μου:

 Καλή μου φίλη, έχω καταλάβει ότι καθημερινά βρίσκουμε όλοι μας αφορμές να βγάλουμε στη φόρα
τον εγωισμό μας, που είναι μονίμως πληγωμένος. Είμαστε γεμάτοι ανασφάλειες και φοβίες και
φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τη σκοτεινή μας πλευρά, οπότε έχουμε δομήσει μια ψευδοχαρωπή
βιτρίνα για να μας βοηθά να αντανακλούμε τα καχύποπτα βλέμματα.

Νομίζουμε πως το να στρέψουμε τη ματιά μας προς τα μέσα και να δουλέψουμε με τον εαυτό μας και τις αληθινές μας επιθυμίες είναι ασύλληπτα δύσκολο και καταφεύγουμε στην ισχυροποίηση της ψεύτικης εικόνας του πως πρέπει να δείχνουμε προς τα έξω ώστε να "νομίζουμε" πως οι γύρω μας μας αποδέχονται.

Ουσιαστικά δηλαδή όλη μας η ενέργεια σπαταλάται στο να κάνουμε τους άλλους να μας αποδεχτούν ώστε αυτό να κάνει εμάς να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, αλλά αυτό δε συμβαίνει ποτέ.

Με το να μην εργαζόμαστε πάνω στην αποδοχή του εαυτού μας, γινόμαστε απόλυτα ευάλωτοι
προς το παραμικρό δραματάκι που θα εκτυλιχθεί δίπλα μας. Και η μικρότερη ενόχληση γίνεται
θηρίο έτοιμο να μας κατασπαράξει. Έτσι χάνεται κάθε ίχνος αληθινής επικοινωνίας και η
ανασφάλεια μεταξύ των ατόμων είναι τόσο αβάσταχτη που ζούμε από ένα σημείο κι έπειτα μονίμως
μέσα σε μια κατάσταση παράνοιας.

 Ο μόνος δρόμος που οδηγεί έξω από τον αχανή λαβύρινθο της παράνοιας είναι ο δρόμος της αποδοχής. Η αποδοχή θέλει υπομονή και επιμονή, ειδικά όταν έχουμε καλουπωθεί μέσα από μια ζωή συνεχούς αυτομαστιγώματος, κάτι που έχει αυτοματοποιήσει το αίσθημα της χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Η μη αποδοχή του εαυτού έχει ως αποτέλεσμα να αισθανόμαστε ότι δε μπορούμε να καταφέρουμε τίποτε, ότι είμαστε ανίκανοι να κάνουμε κάτι μόνοι μας κι αυτό μας κάνει να γινόμαστε απόλυτα και άρρωστα εξαρτημένοι από κάτι, από κάποιον, από μια κατάσταση,μια ουσία κ.λ.π.

Αν δεν αντιμετωπιστεί αυτό, η μια κατάσταση εξάρτησης και απελπισίας θα οδηγεί στην επόμενη διαιωνίζοντας και βαθαίνοντας το φαινομενικό αδιέξοδο. Όμως δεν είναι στ'αλήθεια
αδιέξοδο. Είναι μια κοπιαστικά δομημένη ψευδαίσθηση αδιέξοδου, που μπορεί σιγά σιγά και σταθερά να αποδομηθεί.

 Είναι μέχρι να αγγίξει τις κόρες των ματιών μας το πρώτο φωτόνιο στο σκοτεινό αυτό τούνελ. Από κει και πέρα το βήμα γίνεται όλο και πιο σίγουρο.
Τέλος πάντων, αυτά καλή μου φίλη. Εσύ με ενέπνευσες να γράψω αυτά τα λόγια, ειδικά με την
τελευταία σου φράση. Σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά να βρεις την ευτυχία. Η ευτυχία είναι
δικαίωμα όλων μας, αντίθετα με αυτό που πιστεύουν πολλοί άνθρωποι. Σου στέλνω την αγάπη μου.

Πεπερασμένες λέξεις

Ο Θεός δημιουργεί τις διαστάσεις, στέλνει τον εαυτό μέσα απ' αυτές στην πιο πυκνή, όπου η ψευδαίσθηση είναι παντοδύναμη και γεννάει έναν απίστευτα γιγάντιο αριθμό οντοτήτων ή αλλιώς "διαχωρίζεται" σ' έναν απίστευτα γιγάντιο αριθμό οντοτήτων, που παίζουν έναν ανάλογο αριθμό ρόλων και συσχετίζονται άρρηκτα μεταξύ τους με τρόπους που ούτε κατά διάνοια δε γίνονται αντιληπτοί από πολλές ή τις περισσότερες ίσως από αυτές.

Ποιά είναι άραεγ η υφή αυτής της "πρωταρχικής" ενέργειας; Εγώ, ως άνθρωπος, αρέσκομαι, με ευχαριστεί να την ονομάζω Αγάπη. Μ' αυτή τη λέξη αισθάνομαι ότι φτάνω όσο πιο κοντά γίνεται στο Θεό, στο Ένα, στο Άπειρο, στην Ενέργεια, στην Ουσία, στα πλαίσια της υπαρξιακής κατάστασης στην οποία βρίσκομαι, τουλάχιστον όπως έχω φτάσει να αντιλαμβάνομαι την υπαρξιακή αυτή κατάσταση.

Αντιλαμβάνομαι πόσο μα πόσο πεπερασμένες είναι οι λέξεις που χρησιμοποιώ, αλλά ο προφορικός και ο γραπτός λόγος σ' αυτή τη συχνότητα, σ' αυτή τη διάσταση, μόνο πεπερασμένοι μπορούν να είναι. Γι' αυτό και τα βιβλία ή ακόμη κι ένας Διδάσκαλος, μόνο εργαλεία μπορούν να αποτελέσουν στη διαδικασία της Εν-θύμισης, εργαλεία με τα οποία μπορεί να περιοριστεί ο παράγοντας "λογική", (η λογική που έχει καλλουπωθεί από την παιδική μας ηλικία μέσα σε ένα σύστημα που τιμά το φόβο και το ένστικτο της επιβίωσης) ώστε να μεγεθυνθεί η εσωτερική φωνή, το καθαρό συναίσθημα, που είναι η σύνδεσή μας ή έστω μας δίνει το σήμα της σύνδεσής μας με την Πηγή.

The New Children, Indigo Children, Crystal Children