Ελκόμαστε συνεχώς από καταστάσεις που μας οδηγούν να βιώνουμε αυτό που έστω και κατά βάθος γνωρίζουμε. Βέβαια, αυτό είναι υλική, ανθρώπινη ζωή. Ερχόμαστε σ' αυτό τον όμορφο αλλά άγριο πλανήτη, γιατί μας παρέχει τη δυνατότητα να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να θάψουμε τη συνείδηση της Πηγής κι έτσι να αναγκαστούμε να περάσουμε από ένα σωρό φαινομενικά δύσκολες, σοκαριστικές, απογοητευτικές κ.λ.π. καταστάσεις που θα μας ταρακουνήσουν τόσο όσο χρειάζεται για να αρχίσουμε να θυμόμαστε την Αλήθεια.
Οκέι, γιατί όλο αυτό; Προς το παρόν μπορώ να νιώσω (πιο πολύ) ένα μέρος όλου αυτού. Με απλές λέξεις, συνήθως το περιγράφω ως το Κοσμικό Παιχνίδι. Είναι το Παιχνίδι της Ύπαρξης, έχει πολλά επίπεδα και είναι το μόνο παιχνίδι που μπορεί να υπάρξει στ' αλήθεια. Στην αρχή η λογική επαναστατεί, γιατί πολύ απλά έχει καλουπωθεί μέσα στην ισχυρή φαινομενικότητα ενός υλικού κόσμου γεμάτου χάος, αρνητικά συναισθήματα, πόνο, φόβο, που αντιπροσωπεύουν τον αντίθετο πόλο από αυτόν της Αγάπης.
Το Παιχνίδι στο επίπεδο των τριών διαστάσεων όπου λειτουργούν τα υλικά μας σώματα παίζεται μόνο όταν υπάρχουν αυτοί οι δύο πόλοι ή αυτές οι δυο ρακέτες που χτυπούν εμάς τα μπαλάκια στέλνοντάς μας η μία στην άλλη μέχρι να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι τα βλέπουμε διπλά επειδή είμαστε μεθυσμένοι από το κρασί της λήθης και ότι στην πραγματικότητα μόνο η αγάπη είναι αληθινή. Ο πόλος του φόβου είναι δημιούργημα της Αγάπης, για ν' αρχίσουν τα γρανάζια του Παιχνιδιού να γυρίζουν.
Χωρίς τον πόλο του φόβου, υπάρχει η συνειδητότητα της απόλυτης Γαλήνης, του Απείρου, της απόλυτης Ευτυχίας ( δεν εννοώ την καλή τύχη), το Θεϊκό Είναι. Όμως στο Θεό αρέσει να παίζει. Λογικό δεν είναι; Αυτό αντικατοπτρίζεται και στο παιχνίδι των βρεφών και των νηπίων, πριν καλουπωθούν.
Πραγματικά μπορεί να σκεφτεί κανείς πως έχει πολλή πλάκα, Θεϊκή πλάκα όλο αυτό που συμβαίνει στη διάστασή μας, αλλά είναι δύσκολο να το δει κάποιος από την οπτική γωνία του θύματος, από την οπτική γωνία αυτού που βιώνει το δράμα του πόνου και του φόβου (αν και θα μπορούσε να πει κανείς πως ο πόνος είναι παράγωγο του φόβου).
Το Σύστημα αυτό μας επιτρέπει να ζούμε το "δράμα" της ύλης, ανενόχλητοι από τη θεϊκή μας αλήθεια. Αν ερχόμασταν εδώ και θυμόμαστε τα πάντα σχετικά με την ύπαρξη, την πηγή και τον προορισμό μας, εκ των πραγμάτων δε θα είχε και πολύ νόημα να έρθουμε.
Ο Θεός, η ενέργεια, το Άπειρο, το Παν, δημιούργησε (δημιουργεί) την τέλεια ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, για να βιώσει τον εαυτό του, μέσω της λήθης του σκότους.
Οκέι, γιατί όλο αυτό; Προς το παρόν μπορώ να νιώσω (πιο πολύ) ένα μέρος όλου αυτού. Με απλές λέξεις, συνήθως το περιγράφω ως το Κοσμικό Παιχνίδι. Είναι το Παιχνίδι της Ύπαρξης, έχει πολλά επίπεδα και είναι το μόνο παιχνίδι που μπορεί να υπάρξει στ' αλήθεια. Στην αρχή η λογική επαναστατεί, γιατί πολύ απλά έχει καλουπωθεί μέσα στην ισχυρή φαινομενικότητα ενός υλικού κόσμου γεμάτου χάος, αρνητικά συναισθήματα, πόνο, φόβο, που αντιπροσωπεύουν τον αντίθετο πόλο από αυτόν της Αγάπης.
Το Παιχνίδι στο επίπεδο των τριών διαστάσεων όπου λειτουργούν τα υλικά μας σώματα παίζεται μόνο όταν υπάρχουν αυτοί οι δύο πόλοι ή αυτές οι δυο ρακέτες που χτυπούν εμάς τα μπαλάκια στέλνοντάς μας η μία στην άλλη μέχρι να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι τα βλέπουμε διπλά επειδή είμαστε μεθυσμένοι από το κρασί της λήθης και ότι στην πραγματικότητα μόνο η αγάπη είναι αληθινή. Ο πόλος του φόβου είναι δημιούργημα της Αγάπης, για ν' αρχίσουν τα γρανάζια του Παιχνιδιού να γυρίζουν.
Χωρίς τον πόλο του φόβου, υπάρχει η συνειδητότητα της απόλυτης Γαλήνης, του Απείρου, της απόλυτης Ευτυχίας ( δεν εννοώ την καλή τύχη), το Θεϊκό Είναι. Όμως στο Θεό αρέσει να παίζει. Λογικό δεν είναι; Αυτό αντικατοπτρίζεται και στο παιχνίδι των βρεφών και των νηπίων, πριν καλουπωθούν.
Πραγματικά μπορεί να σκεφτεί κανείς πως έχει πολλή πλάκα, Θεϊκή πλάκα όλο αυτό που συμβαίνει στη διάστασή μας, αλλά είναι δύσκολο να το δει κάποιος από την οπτική γωνία του θύματος, από την οπτική γωνία αυτού που βιώνει το δράμα του πόνου και του φόβου (αν και θα μπορούσε να πει κανείς πως ο πόνος είναι παράγωγο του φόβου).
Το Σύστημα αυτό μας επιτρέπει να ζούμε το "δράμα" της ύλης, ανενόχλητοι από τη θεϊκή μας αλήθεια. Αν ερχόμασταν εδώ και θυμόμαστε τα πάντα σχετικά με την ύπαρξη, την πηγή και τον προορισμό μας, εκ των πραγμάτων δε θα είχε και πολύ νόημα να έρθουμε.
Ο Θεός, η ενέργεια, το Άπειρο, το Παν, δημιούργησε (δημιουργεί) την τέλεια ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, για να βιώσει τον εαυτό του, μέσω της λήθης του σκότους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου