Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Περί του Κοσμικού Παιχνιδιού

Ελκόμαστε συνεχώς από καταστάσεις που μας οδηγούν να βιώνουμε αυτό που έστω και κατά βάθος  γνωρίζουμε. Βέβαια, αυτό είναι υλική, ανθρώπινη ζωή. Ερχόμαστε σ' αυτό τον όμορφο αλλά άγριο πλανήτη, γιατί μας παρέχει τη δυνατότητα να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να θάψουμε τη συνείδηση της Πηγής κι έτσι να αναγκαστούμε να περάσουμε από ένα σωρό φαινομενικά δύσκολες, σοκαριστικές, απογοητευτικές κ.λ.π. καταστάσεις που θα μας ταρακουνήσουν τόσο όσο χρειάζεται για να αρχίσουμε να θυμόμαστε την Αλήθεια.

Οκέι, γιατί όλο αυτό; Προς το παρόν μπορώ να νιώσω (πιο πολύ) ένα μέρος όλου αυτού. Με απλές λέξεις, συνήθως το περιγράφω ως το Κοσμικό Παιχνίδι. Είναι το Παιχνίδι της Ύπαρξης, έχει πολλά επίπεδα και είναι το μόνο παιχνίδι που μπορεί να υπάρξει στ' αλήθεια. Στην αρχή η λογική επαναστατεί, γιατί πολύ απλά έχει καλουπωθεί μέσα στην ισχυρή φαινομενικότητα ενός υλικού κόσμου γεμάτου χάος, αρνητικά συναισθήματα, πόνο, φόβο, που αντιπροσωπεύουν τον αντίθετο πόλο από αυτόν της Αγάπης.

Το Παιχνίδι στο επίπεδο των τριών διαστάσεων όπου λειτουργούν τα υλικά μας σώματα παίζεται μόνο όταν υπάρχουν αυτοί οι δύο πόλοι ή αυτές οι δυο ρακέτες που χτυπούν εμάς τα μπαλάκια στέλνοντάς μας η μία στην άλλη μέχρι να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι τα βλέπουμε διπλά επειδή είμαστε μεθυσμένοι από το κρασί της λήθης και ότι στην πραγματικότητα μόνο η αγάπη είναι αληθινή. Ο πόλος του φόβου είναι δημιούργημα της Αγάπης, για ν' αρχίσουν τα γρανάζια του Παιχνιδιού να γυρίζουν.

Χωρίς τον πόλο του φόβου, υπάρχει η συνειδητότητα της απόλυτης Γαλήνης, του Απείρου, της απόλυτης Ευτυχίας ( δεν εννοώ την καλή τύχη), το Θεϊκό Είναι. Όμως στο Θεό αρέσει να παίζει. Λογικό δεν είναι; Αυτό αντικατοπτρίζεται και στο παιχνίδι των βρεφών και των νηπίων, πριν καλουπωθούν.

Πραγματικά μπορεί να σκεφτεί κανείς πως έχει πολλή πλάκα, Θεϊκή πλάκα όλο αυτό που συμβαίνει στη διάστασή μας, αλλά είναι δύσκολο να το δει κάποιος από την οπτική γωνία του θύματος, από την οπτική γωνία αυτού που βιώνει το δράμα του πόνου και του φόβου (αν και θα μπορούσε να πει κανείς πως ο πόνος είναι παράγωγο του φόβου).

Το Σύστημα αυτό μας επιτρέπει να ζούμε το "δράμα" της ύλης, ανενόχλητοι από τη θεϊκή μας αλήθεια. Αν ερχόμασταν εδώ και θυμόμαστε τα πάντα σχετικά με την ύπαρξη, την πηγή και τον προορισμό μας, εκ των πραγμάτων δε θα είχε και πολύ νόημα να έρθουμε.

Ο Θεός, η ενέργεια, το Άπειρο, το Παν, δημιούργησε (δημιουργεί) την τέλεια ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, για να βιώσει τον εαυτό του, μέσω της λήθης του σκότους.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Ροή, Φαινομενικότητα και Γραπτός Λόγος

Όλα αλλάζουν. Αυτός είναι ο συμπαντικός νόμος της Ροής. Η Ροή είναι το αντίθετο της στατικότητας. Μπορούμε όμως να προχωρήσουμε βαθύτερα και να πούμε ότι η στατικότητα είναι κάτι το φαινομενικό και επίπλαστο και έχει να κάνει με τη σχετικότητα, φαινόμενο που γεννιέται μέσα στον κόσμο της ύλης, όπου η συχνότητα των παλμών τηε ενέργειας είναι πολύ χαμηλή ( ή ακόμη και αργή), κάτι που παρεμβαίνει βίαια στην αντίληψη του "κόσμου", που κι αυτός είναι πεπερασμένος.

Σε μια διάσταση "φυλακή", όπως έχει χαρακτηριστεί κατά καιρούς από διάφορους ευίσθητους ανθρώπους, η αίσθηση της ελεύθερης, άπειρης ροής, χάνεται εύκολα, διότι η φαινομενικότητα μιλάει συνεχώς για κύκλους και επανάληψη γεγονότων πανομοιότυπων.

Η ευρεία εποπτεία της πραγματικότητας γίνεται σχεδόν αδύνατη, έχοντας υπ' όψη τη λήθη που επέρχεται με τη γέννηση στη διάσταση αυτή, κάτι που σε συνδυασμό με το τρομοκρατημένο και τρομογενές περιβάλλον, δημιουργούν εξαιρετικά ισχυρά ψευδαισθητικά καλούπια, μπλοκάροντας το φως της αλήθειας.

Το γράψιμο, ο γραπτός λόγος, είναι κάτι σαν κρυσταλλοποίηση των χαοτικών συνήθως σκέψεων που ταξιδεύουν με μεγάλες ταχύτητες μέσα κι έξω απ' τον εγκέφαλο. Έχω διαβάσει και συμφωνώ μ' αυτό, ότι είναι οπωσδήποτε ένα είδος επικοινωνίας με πεδία υψηλότερης συνειδητότητας. Πιστεύω πως δυο πολύ σημαντικά στοιχεία που δεν πρέπει να λείπουν είναι η ειλικρίνεια και ο αυθορμητισμός. Κάποια στιγμή στην πορεία το γράψιμο φτάνει στο επίπεδο του διαλογισμού και τότε παράγονται καταστάσεις που διευκολύνουν την κάθαρση  και διεύρυνση της αντίληψης, το ξύπνημα της συνειδητότητας.




Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Τι είναι αγάπη;




Τι είναι αγάπη;

Η αγάπη είναι σχετική στο σχετικό κόσμο και απόλυτη στον απόλυτο κόσμο.

Η αγάπη υπάρχει, δηλαδή η αγάπη είναι η ύπαρξη.

Η αγάπη είναι ουδέτερη, γι’ αυτό δεν υπάρχει τέλεια αγάπη στον κόσμο της ύλης, επειδή δεν υπάρχει αληθινή ουδετερότητα στον κόσμο της ύλης.

Ουδέτερη είναι μόνο η μονάδα και ο κόσμος της ύλης είναι διττότητα. Όταν υπάρχουν δύο πόλοι, τότε η ουδετερότητα γίνεται σχετική, αλλά δεν υπάρχει σχετική ουδετερότητα, οπότε αυτό είναι ένα φάντασμα ουδετερότητας, που εκπέμπει απλά ένα συμβολικό σήμα. Υπάρχει για την ενθύμηση.

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Έλξη συνθηκών

Απ' όσο έχω καταλάβει, στη ζωή δεν υπάρχει στ'αλήθεια σωστό και λάθος. Υπάρχουν μόνο γεγονότα σε μια αλυσίδα την οποία δημιουργούμε ασταμάτητα, κάθε στιγμή, ανάλογα με το πως βλέπουμε τη ζωή, πως σκεφτόμαστε για την ύπαρξη, τι έχουμε ανάγκη να βιώσουμε.

Μαγνητίζουμε τις συνθήκες σύμφωνα με την εμπειρία, την "ποιότητα" της εμπειρίας που χρειάζεται να ζήσουμε. Η παγίδα είναι ο πόνος που κάθε εμπειρία κουβαλά εν δυνάμει μέσα της. Δηλαδή, δεν  κουβαλά ακριβώς η ίδια η εμπειρία τον πόνο, αλλά εμείς, αντιδρώντας προς αυτή ανάλογα με τα πιστεύω μας, την ηθική μας, τα καλούπια μας γενικά, ανοίγουμε τις πύλες του πόνου, αφήνοντάς τον να ρεύσει λίγο ή πολύ.